’s Ochtends word ik wakker met de frisse geur van wilde rozemarijn in mijn neus. Het is zondag, dus ik heb geen haast. Ik probeer me nog even om te draaien, maar dat lukt niet. Ik maak wat water warm om een bouillon met vermicelli te maken, zodat ik het harde brood erin kan soppen. Samen met de hardgekookte eitjes geniet ik van een stevig ontbijt.
Terwijl het water kookt, verzamel ik alles en stapel het rustig in mijn rugzak. Het zonnepaneel bevestig ik aan de achterkant, want de lucht is helder vanochtend.
Na gegeten en gepakt te hebben, volg ik de route door velden en bossen over een aarden weg. Ik nader de gemeente Vendargues, waar een grote familie op het schoolplein bezig is en de straten rondom afgesloten zijn. Gelukkig kan ik erdoor. Bij de bakker koop ik twee broden die iets dikker en langer zijn dan een baguette, maar dezelfde prijs hebben en ongeveer 400 gram per stuk wegen. Verderop is een kleine supermarkt met vooral basisbenodigdheden en veel groenten.
Ik bezoek de kerk, een plek waar ik altijd tot rust kom. Helaas is de rust van korte duur, want er wordt vormsel gegeven en de kerk begint vol te lopen met eerste communicanten. Ze maken er echt een viering van met een gitarist, klarinettist en een keyboard. Ondanks de drukte ben ik blij dat ik even in de kerk ben geweest. Ik vul mijn waterfles bij en zoek een rustig plekje in het dorp om te eten. Niet ver van de kerk vind ik een nieuwe bank onder een boom, de ideale plek voor een uitgebreide maaltijd.
Na mijn lunch en een korte rustpauze zoek ik de route van de GR weer op. Ik verlaat Vendargues langs de grote weg en kruis een enorm industrieterrein. Le Crès laat ik links liggen en neem een alternatieve route door het groen om niet door de buitenwijken te hoeven lopen. Ik ben dichter bij Montpellier dan ik dacht en moet even doorbijten om de stad in te komen.
Aan het eind van de route stopt een oude man op een fiets en vraagt naar mijn reis naar Compostella. De schelp aan mijn stok trekt veel aandacht. Hij vraagt waar ik ga slapen en vertelt me dat ik naar de kerk Saint-Roch moet gaan, waar pelgrims achter de kerk in de pastorij worden opgevangen.
Met een duidelijk adres en doel voor ogen vervolg ik mijn weg. In de buitenwijken van Montpellier ga ik eerst door villa wijken en vervolgens door wijken met appartementsgebouwen. In het centrum zie ik meer bedelaars, voornamelijk jonge mensen die georganiseerd lijken te bedelen. Het doet me denken aan een moderne versie van de heilige Franciscus, zonder prediking, maar met dezelfde solidariteit en liefde voor dieren.
Ik vervolg mijn weg door het oude centrum, waar de straten bijna leeg zijn en geen winkels open zijn, behalve enkele eethuisjes en restaurants. Uiteindelijk vind ik de kerk Saint-Roch en de pastorij, waar een groot bord aangeeft dat hier pelgrims worden opgevangen. Ik bel aan en krijg toegang. De zusters Benedictijnen beheren deze plek samen met een hospitalier die me de regels uitlegt: alles blijft in de gang, alleen de noodzakelijke spullen gaan mee naar de kamer.
Na registratie krijg ik mijn stempel en een bed toegewezen. Ik maak mijn bed op, neem een verfrissende douche en verken de keuken. Na een tijd op bed te hebben gerust, maak ik me klaar voor het avondeten. Ik kook spaghetti met de rest van de pesto. Er zijn nog drie andere pelgrims: een oudere heer en een Spaans koppel.
De oudere heer is met de trein aangekomen en begint zijn reis vanuit Montpellier, nadat hij eerder delen van de Camino heeft afgelegd. Het Spaanse koppel ontmoette elkaar op de Camino, trouwde en besloot hun huwelijksreis te maken door samen de reis naar Santiago de Compostela te voltooien.
We eten gezamenlijk, delen verhalen, geven elkaar advies en luisteren aandachtig. Na het eten ruim ik af en doet de vrouw de afwas. De twee heren trekken zich terug omdat de jonge Spanjaard zijn voet heeft omgeslagen en deze een beetje gezwollen is. De oudere heer, die acupunctuur kent, probeert de pijn te verzachten met zijn naaldjes.
Nadien zoekt iedereen zijn bed op. Om 21 uur vallen we in slaap, ondanks het rumoer buiten. Ik heb mijn batterijen in het stopcontact gestoken en hoop dat ze morgenochtend opgeladen zijn.