‘s Nachts hielden de muggen me bezig. Gelukkig kon ik de kap van mijn slaapzak strak om mijn gezicht sluiten, zodat alleen mijn neus en ogen nog zichtbaar waren. Maar het gezoem bleef. Toch kon het me niet weerhouden om goed te slapen.
Opgestaan en ingepakt, ontbijt ik aan de betonnen tafel met het laatste brood dat ik over heb. Op ongeveer zes kilometer afstand vind ik een supermarkt.
Ik volg de hoofdbaan. Aanvankelijk is er een breed zijpad langs de asfaltweg, maar plotseling houdt het op. Bij de abdij worden we van de weg afgeleid naar een pad naast de omheining, zodat we niet op de gevaarlijke, bochtige weg hoeven te lopen. Het pad is weinig bewandeld en slecht onderhouden, wat het lastig maakt om erdoor te komen. Het gaat constant op en af. Uiteindelijk moet ik weer de weg op, want er is geen doorkomen meer aan.
Het laatste stuk gaat rechtdoor, over twee rotondes. Bij de laatste rotonde neem ik de afslag naar links, naar de Lidl. Ik doe mijn inkopen. Het is erg druk voor een zondag om negen uur, maar de kassa’s gaan snel.
Een stukje verderop nuttig ik een maaltijd op een bank. Dit is de buitenwijk van Arles. Hier verblijven veel mensen van verschillende culturen. Het is nu een rechte weg tot het centrum.
Bij de stadspoorten ontmoet ik twee dames. Ze moedigen me aan en wensen me geluk. Ik begeef me naar de kathedraal, waar een vrijwilligster me de stempel geeft in mijn credencial. De mis begint om elf uur. Na de eredienst zal de priester me een plek bezorgen, zegt ze. Ik neem plaats vooraan, waar de pelgrims gezegend worden voor het einde van de mis.
Twee andere pelgrims, dames die per trein in Arles zijn aangekomen, voegen zich bij me. Normaal zijn ze met drie, maar door kanker kan de derde de reis niet maken. Ze doen het in haar naam en houden haar op de hoogte via foto’s en verslagen van de route. Ze gaan veertien dagen wandelen en hebben vooraf gereserveerde gîtes.
Aan het einde van de mis worden we gezegend, wat de dames emotioneel maakt omdat hun vriendin er niet bij is.
Buiten begroet de priester iedereen. Hier word ik voorgesteld aan Patrick, die me samen met Daniel, een andere Amerikaanse pelgrim, naar de slaapplaats zal brengen. Ik krijg een plek toegewezen in een kamer met drie bedden.
Er is nog een Cubaanse dokter aanwezig, een vriend van de priester. ‘s Avonds slaapt hij echter in een ander lokaal om me niet te storen.
Daniel is 69 jaar en komt uit Utah. Hij is een voormalige boswachter. Zijn grootouders waren Fransen en emigreerden naar Amerika. Hij heeft de dubbele nationaliteit en is al meerdere keren in Europa op trekking geweest. Maar nu zijn zijn papieren gestolen en moet hij terug naar het consulaat in Montpellier. Het enige ongemak is dat hij voortdurend praat en het moeilijk vindt om stil te zijn. Maar laat hem maar doen, het stoort me niet. Ik had nooit gedacht dat een man zoveel te zeggen kon hebben. Na vijf minuten ben ik meestal al uitgesproken, maar hij kan de hele dag vullen zonder te stoppen.
We trekken samen naar de winkel om inkopen te doen, eten samen het avondmaal en gaan om tien uur slapen. Ik ben moe en voldaan, blij dat ik binnen kan rusten.