De nacht was goed verlopen, al was de ondergrond wat hard en begonnen de muggen ‘s morgens actief te worden. Ook waren er veel vliegjes in de omgeving, maar weinig vogelgezang. Ik begon de dag met een stevig ontbijt, zodat ik mijn spullen kon luchten en alles netjes kon inpakken. Vandaag voelde ik me een beetje loom, maar ik begon rustig aan mijn reis.
Onderweg passeerde ik twee grote campings, gelegen in de bossen bij de rivier. Hier heb je zeker een auto nodig om je boodschappen te doen, want de voorzieningen zijn wat ver verwijderd.
Tijdens mijn wandeling kwam ik de eerste wandelaars van de dag tegen. Mijn schelp trok altijd nieuwsgierige blikken en opmerkingen aan. Bij een bankje in Roquefort-les-Pins nam ik een pauze om mijn middagmaal te nuttigen. Hier kon ik voor het eerst mijn afval weggooien en er was ook een waterkraan om mijn water bij te vullen.
Terwijl ik daar zat, stopte er een auto en stapte iemand uit. De man kwam naar me toe en zei dat hij van de Marie (gemeentehuis) was. Mijn gedachten gingen meteen uit naar wat er aan de hand kon zijn, maar hij had een boeket mugetjes (lelietje-van-dalen) met een roos erin voor me, voor geluk op mijn reis. Morgen was het 1 mei, een feestdag in Frankrijk. We hadden een vriendelijk gesprek, ik bedankte hem hartelijk en hij vervolgde zijn weg.
Na mijn rustpauze ging ik ook weer verder. De route was heuvelachtig, maar niet al te moeilijk. De wind blies door de bomen en de zon werd steeds warmer, dus ik moest veel drinken om gehydrateerd te blijven. Op een kruispunt van wegen kwam ik een grote groep gepensioneerden tegen, die allemaal erg geïnteresseerd waren in mijn reis. Ze vroegen of ik alleen reisde en of dat niet gevaarlijk was. Ik legde uit dat ik drie dingen had om me te beschermen: een fluitje aan mijn rugzak, een aansteker in mijn zak, en als die twee niet werkten, had ik nog een paternoster (rozenkrans). Dit zorgde voor een lach en won hun harten. Na een vriendelijke babbel vervolgden we allemaal onze weg in verschillende richtingen.
Mijn weg voert me vandaag door rustige villa wijken. Terwijl ik wandel, valt mijn blik op een man die van ver met veel gebaren en biddende bewegingen naar me toekomt. Naarmate hij dichterbij komt, zie ik dat hij zichtbaar emotioneel is en we omhelzen elkaar spontaan. Hij is zo geraakt door het feit dat hij eindelijk een echte pelgrim ziet, iemand die op een zuivere, serene manier deze reis onderneemt. Zijn enthousiasme is aanstekelijk en ik luister aandachtig terwijl hij vertelt over zijn 50 jaar inzet voor de armen en de behoeftigen. Na een tijdje neemt hij een selfie met me als aandenken en onze wegen scheiden.
Mijn route gaat verder naar beneden, door een stukje bos, en ik weet dat ik ergens weer langs huizen zal komen waar ik een Carrefour Market kan vinden om mezelf van proviand te voorzien. Eenmaal daar doe ik mijn nodige inkopen en vind een heerlijke Boere paté in de aanbieding. Deze geniet ik met een verse baguette terwijl ik op een omgezaagde boomstam zit. Het brengt me terug naar een oude vertrouwde smaak, een eenvoudige maar heerlijke maaltijd.
Ik vervolg mijn weg op een pad dat naast de grote weg door het bos loopt. Het voert me naar een parkeerplaats, vanwaar ik de “La Brague” volg, een brede beek met kleine watervalletjes her en der. Hier zijn veel mensen aan het wandelen en de paden zijn goed onderhouden. Ik geniet van de rust en de mooie omgeving, die me een gevoel van kalmte geeft.
Na een tijdje verlaat ik de beek en ga het bos dieper in. Hier zoek ik een afgelegen plek ver van het pad, waar ik mijn zeil op kan zetten voor de nacht. Voor extra bescherming leg ik plastic zakken op het zeil, want er is regen voorspeld voor de nacht.
Ik ben tevreden met mijn plekje en bereid me voor op de nacht. Morgen heb ik een wassalon in mijn plannen, dat ik op 7 km afstand verwacht te vinden. Mijn kleding heeft dringend een wasbeurt nodig. Met dat vooruitzicht ga ik slapen, klaar om morgen weer aan mijn tocht verder te gaan.