De ochtend brak aan met een heldere hemel, maar een ijzige kou die mij linkerhand deed rillen. Ik rolde mijn slaapzak op en zette mijn zonnepanelen uit om de batterijen op te laden terwijl ik langzaam mijn kampement afbrak. Het zeil was door de ochtenddauw vochtig geworden, maar met geduld en zorgvuldigheid lukte het me om alles goed in te pakken. Een eenvoudig ontbijt van Salome-brood vulde mijn maag, terwijl ik me nog steeds verbaasde over het gebrek aan wc-papier, een alledaags gemis waar we allemaal wel eens mee te maken krijgen.
Onderweg stopte ik bij een tractor werkplaats en vroeg ik beleefd of ik mijn telefoon kon opladen. De vriendelijke baas bood me een plekje aan en terwijl mijn telefoon langzaam oplaadde, nam ik de tijd om mijn gedachten en ervaringen van de afgelopen dagen op te schrijven in mijn dagboek. Verfrist en opgeladen vervolgde ik mijn reis, mijn hart vervuld met dankbaarheid voor de kleine momenten van menselijke vriendelijkheid onderweg.
Bij een sluis vroeg ik om wat water, kon bijtanken in de tuin, tijdens mijn eten kwam hij buiten voor sigaret en te telefoneren. Koffie, ja zeker en werd ik gastvrij ontvangen door de sluiswachter en kopje koffie aanbood. Terwijl hij zijn werk deed en met zijn collega’s communiceerde, deelde ik mijn verhaal en kreeg ik een verfrissende versnapering aangeboden. Mocht me verfrissen in hun badkamer. Na een tijdje nam ik afscheid. Buiten stond een wielrenner langs, die mijn bepakking bewonderde en een selfie met me nam voordat hij weer verder snelde.
Na deze ontmoetingen vervolgde ik mijn weg naar het volgende dorp, waar ik mijn voorraden aanvulde op het dorpsplein en mijn afwas deed bij het waterpunt. Met hernieuwde energie ging ik verder en vond ik een rustige plek om mijn kamp op te zetten. Terwijl ik mijn maaltijd bereidde, genoot ik van de eenvoudige geneugten van het buitenleven, met heerlijk geurende koteletjes, verse tomaten en sponsig brood dat mijn smaakpapillen streelde na een lange dag op de weg.