De nacht was onstuimig met hevige regenval, wat resulteerde in een beetje vocht aan de bovenkant van mijn slaapzak. Gelukkig viel de rest van mijn slaapuitrusting mee, en ik bleef langer liggen tot de wind alle nattigheid uit de bomen had geschud. Ondanks het natte zeil pakte ik alles netjes in mijn rugzak en was klaar om te vertrekken.
Na nog een kleine klim kwam ik al snel in Gattières aan, waar ze al vroeg in de ochtend druk bezig waren met een potje pétanque. Het verbaasde me dat de Carrefour Market open was, dus ik kocht brood en wat toespijs. Op een bankje voor het park at ik een deel van mijn inkopen op, totdat enkele petanque-spelers in het park begonnen te spelen. Hierdoor was er geen plek meer aan de andere kant van het park.
Tijdens mijn wandeling ontmoette ik Jean Michel, een stapper die iets ouder was dan ik. We deelden onze ervaringen en routes, en spraken over wat we leuk vonden en hoe we onze wandeltochten aanpakken. Het emotioneerde hem om een pelgrim zoals ik tegen te komen. Hij vertelde dat hij ongeveer 40 euro per dag uitgeeft, en bij zusters slaapt voor 25 euro inclusief avondeten en ontbijt.
Terwijl Jean Michel de GR653a volgde, koos ik voor de GR51. Het pad leidde me steil omhoog naar de heuvels van La Colle, hoewel ik niet helemaal tot aan de top ging. De uitzichten onderweg waren prachtig, met zicht op de vallei en zelfs tot aan de zee. Maar de afdaling was scherp en gevaarlijk, met grote rotsblokken waar ik voorzichtig overheen moest navigeren.
Na een stuk terug omhoog te zijn gegaan, bereikte ik het dorpje Saint-Jeannet, een klein en pittoresk dorp op een heuveltop. Ik liep wat rond en vond een kerk waar ik eindelijk mijn telefoon en batterijen kon opladen. Dit gaf me de gelegenheid om even te rusten en bij te tanken. Buiten op een bankje aan de rand van het dorp at ik brood met confituur, toen een koppel wandelaars me aansprak. We spraken over onze reizen, en ik legde uit dat ik geen vast doel heb en mijn tijd neem om van de tocht te genieten.
Een ontmoeting met een lokale bewoner die zijn kleinkind aan het observeren was. Het kind was aan het oefenen op een skateboard, wat niet eenvoudig was in de heuvelachtige omgeving waar weinig vlakke stukken zijn. Ik vroeg de man naar de flessen die voor de deuren stonden. Hij legde uit dat ze er waren om katten te ontmoedigen om tegen de deuren te plassen, vooral bij huizen die als tweede verblijf dienen en waar de bewoners lange periodes afwezig zijn. Hij was echter sceptisch over de effectiviteit van deze methode. Hij bood me aan om drinkwater bij hem te halen, maar omdat dat een omweg was, bedankte ik hem vriendelijk.
Na deze ontmoeting ging ik verder met mijn wandeling en vond ik weer aansluiting met de GR653a. Het pad was recht en het terrein was vals plat, wat me een gemakkelijke wandeling opleverde. Bij een kapel vond ik eindelijk een kraan met drinkwater, wat een opluchting was, aangezien veel kraantjes onderweg verdwenen zijn. Terwijl ik water insloeg, kwam ik in gesprek met een vader en zijn kind, die nieuwsgierig waren naar mijn wandelstok.
Verderop vond ik een mooie eettafel in een bos aan de rand van een dorp. Dit leek me een ideale slaapplaats voor de nacht. Ik merkte dat ik onvoldoende bereik had voor sociale media, maar besloot dat ik dit de volgende dag zou afhandelen.
Plotseling kwam er een vrouw langs die vroeg of ik genoeg te eten had. Ik had nog wat brood en confituur, maar ze ging kijken of er bij Olga nog iets te eten was. Even later riep Olga’s man me om naar boven te komen. Hij bood me een chalet met douche aan, wat een onverwachte luxe was. Na een verfrissende douche ging ik naar hen toe, waar ik aardappelen met wortel en spek kreeg, gevolgd door kaas en een kopje thee.
We praatten uitgebreid over de omgeving en onze respectievelijke problemen. De Australische vrouw ging verder met haar Mechelaar, terwijl de man en ik het lang hadden over hoe tijden zijn veranderd en mensen minder verdraagzaam zijn geworden. We deelden herinneringen over hoe onze ouders en grootouders leefden en over hun waarden. Ze vertelden me dat ze hun terrein wilden verkopen en al een plek in Sardinië hadden gevonden. De man was vroeger landbouwer en veehouder en vond het nu moeilijk om schapen te slachten tegen Pasen. Het bracht hem verdriet, vooral omdat hij zoveel tijd besteedde aan het grootbrengen van de lammeren.
Na een lange tijd van herinneringen ophalen, was het tijd om te gaan slapen. Toen ik terugging naar mijn bungalow, merkte ik dat ik mijn hoed vergeten was. Desondanks had ik een fijne dag met onverwachte ontmoetingen en mooie gesprekken.