De ochtend begon langzaam voor mij. Na een douche met warm water, dankzij de boiler, voelde ik me fris. Ondertussen had ik al mijn rugzak gepakt en een stevig ontbijt genoten. Ik was van plan mijn kleren in de zon te laten drogen, want het beloofde een zonnige dag te worden. Ook had ik mijn gezicht geschoren.
Op tijd voor mijn afspraak met de psycholoog, kreeg ik de opmerking dat ik er vermoeid uitzag. Hij verontschuldigde zich voor het zeggen, maar hij vond dat ik tien jaar ouder leek. Dat neem ik erbij, want ik ben inderdaad moe en voel me lichter, maar ouder.
Rond 9 uur besloot ik verder te gaan. Ik deed nog even een laatste check bij de andere kerk, waar alles inmiddels verlaten was. De dag bestond voornamelijk uit het volgen van de grote baan, wat niet bijzonder spannend was. Het terrein was glooiend, maar niet zwaar.
Aan een druk rondpunt genoot ik van brood met choco, net gekocht. Ik geloof dat dit het drukste rondpunt was dat ik ooit heb meegemaakt. Al snel kwam ik verschillende Romeinse locaties tegen in Vallecrosia, maar er was niet veel tijd om stil te staan. Rond die tijd sloten de scholen en kwamen er een heleboel scooters en drukte op de voetpaden.
Voor Ventimiglia begon een beklimming, die me nog een stevige uitdaging bezorgde. In een pittoresk dorpje zag ik dat er kraampjes werden opgezet voor een aankomend feest. Ze deden echt hun best om een ouderwetse sfeer te creëren, wat beloofde een mooie aanblik te zijn.
Na een tijdje moest ik weer dalen naar zee, en vervolgens volgde ik de grote weg. Een lange tunnel bracht me naar een voortzetting van de weg, die voor het grootste deel vlak was.
De Franse grens had een versterkte uitstraling, met veel politievoertuigen aan de Franse kant, terwijl de Italiaanse kant er verlaten uitzag. Ik stak de grens over zonder controle en was daarmee in Frankrijk aangekomen, mijn doel bereikt voor vandaag.
Onderweg ontmoette ik een Belgisch koppel uit Gent, dat hier al 65 jaar kwam. Ze vertelden me verhalen over hoe het gebied zich door de jaren heen had ontwikkeld. Het was fascinerend om hun perspectief te horen. We wisselden contactgegevens uit en namen afscheid.
Ik wilde 3 km verder een kerk bereiken, maar ik kwam er te laat aan. De diensten waren al voorbij en de kerk gesloten. Ik probeerde mijn route aan te passen aan verschillende kerken die op mijn weg lagen, maar vond steeds gesloten deuren.
Op het einde van de dag zag ik een kapel boven in de heuvels, omgeven door een groene zone. Ik besloot mijn kans te wagen en ging de extra 3 km omhoog. De Klim was pittig, met veel trappen, maar de route was goed onderhouden.
Uiteindelijk bereikte ik de groene plek met twee bankjes en koos degene met het minste licht voor mijn rustplek. Het uitzicht over de stad met zijn vele lichtjes was prachtig. Ik kon zelfs de scheiding tussen de twee landen op zee zien, aangeduid met lichtboeien. Dit was een eerste keer voor mij.
Het was de langste dag wandelen ooit, met 26 kilometers voornamelijk vlak terrein. Het einde was wel een uitdaging, maar het stelde me in staat om door te zetten. Het gebied lag in een mooie villawijk, en ik voelde me tevreden en veilig.
Met alles beveiligd en mijn bedje gespreid, keek ik uit naar een rustige nacht. Gezien ik met mijn gezicht naar het oosten sliep, zou ik morgen wakker worden met een prachtige zonsopgang.