Gisteravond had ik de intentie om een film te kijken op de televisie, “Mission Impossible 3”, maar ik was zo moe dat ik hem uiteindelijk uitgezet heb en in slaap viel. Ik sliep door tot de wekker om 5:30 uur afging, wat lang geleden was dat ik een wekker nodig had.
‘s Morgens genoot ik van een warm bad en kon ik me grondig wassen. Ik at mijn ontbijt in mijn kamer, bestaande uit het brood dat ik nog had, en om 7:30 uur stond ik beneden klaar. De conciërge wees me naar een plek waar een ontbijt voor me klaarstond: beschuiten, malse croissants, koekjes, confituur, choco en een kruik met warme melk, want ik had aangegeven dat ik ‘s morgens graag melk drink. Ik genoot van twee koppen warme melk.
Na het ontbijt, dat ik iets voor 8 uur afrondde, vroeg ik de zusters waar de mis was. De dienst begon om 8 uur in de familiale kerk. Ik maakte een omweg langs de weg en kwam net op tijd aan voor de eredienst. Na de mis waren ze blij me in de kerk te zien.
Daarna ging ik boodschappen doen in een supermarkt op de Grote wandelstraat. Ik vond de prijzen betaalbaar en kocht wat fruit om onderweg te eten, aangezien ik nog steeds honger had na het ontbijt.
Mijn heupen en billen voelden zwaar aan van de vele kilometers die ik had gelopen. Het werd duidelijk dat de route steeds langs de grote weg zou lopen, of af en toe door dorpen met winkelstraten.
De route volgde een pad langs de zee, dat ooit een van de eerste spoorwegen tussen Frankrijk en Italië was, rond de jaren 1860. Het pad was mooi geplaveid en goed onderhouden. Er waren veel mensen die dit pad gebruikten om te fietsen, wandelen en joggen, maar het was wel in de volle zon, wat vermoeiend was zonder schaduw of bevoorrading van water.
Onderweg ontmoette ik een Amerikaan die de wereld rondreisde. Hij vertelde me dat hij elk jaar een andere route nam en dat hij mijn volgehouden tocht bewonderde. Hij vroeg om mijn contactgegevens, en ik gaf hem mijn Facebookpagina.
Helaas was er een afgesloten tunnel op het pad, waardoor ik een omweg moest maken via een steile privéweg terug naar de grote weg. Dit was op aanraden van een oudere heer die me waarschuwde dat de tunnel de week ervoor was afgesloten.
Na een tijdje de grote weg gevolgd te hebben, kon ik weer afslaan naar de zee en verder naar Varazze. Hier vond ik waterpunten om mijn voorraden aan te vullen, wat een verademing was in het warme weer.
In Varazze ging ik een kerk binnen om even te rusten. Kerken zijn altijd koel zonder airconditioning, waardoor ik even kon acclimatiseren. Bij het binnengaan struikelde ik echter over de drempel, wat wat lawaai veroorzaakte. De aanwezigen keken even op, maar ik maakte het kruisteken als excuus, wat het goedmaakte.
Ik besloot in Varazze nog inkopen te doen, omdat ik niet zeker wist of ik morgen de route zou volgen of de bergen in zou gaan. Na mijn inkopen vond ik een plek die ik eerst voor een park aanzag, maar bleek een groot kerkhof te zijn.
Besloot mijn kippenbouten te braden bij een weg een klein beetje omhoog, bij de tweede ingang van het kerkhof. Tijdens het koken stopte er een jongeman die me vroeg of ik een plek had om te slapen. Ik zei nee, en hij bood me een tuin aan om te slapen. Hij gaf me het adres, dat 20 minuten verderop was.
Nadat ik klaar was met eten, pakte ik mijn spullen in en klom naar het adres. Ik dacht dat het pad vlak was, maar het was een behoorlijke klim. Uiteindelijk kwam ik aan bij het adres, en het gaf me een prachtig uitzicht in de tuin. Ik sliep op een strandstoel, wat heerlijk was, en ik had een dak boven me. Het was een mooie afsluiting van een lange, maar bevredigende dag.