Vandaag begon de dag goed, zonder regen. Ik kon ontspannen ontbijten onder mijn tent op een bankje, en het was een heerlijke manier om de dag te beginnen. Het afbreken van mijn kamp ging moeiteloos, zonder dat ik me zorgen hoefde te maken over het inpakken van natte spullen.
Ik merkte waarom mijn slaapzak een vreemde geur had gekregen: ik had al een paar nachten in mijn bivakzak geslapen, waardoor mijn slaapzak niet kon ademen. Daarom besloot ik deze nacht zonder slaapzak te slapen, en dat bleek een verbetering. Er was een korte regenbui om 4 uur ‘s ochtends, maar ik kroop in mijn bivakzak en bleef daarin tot de ochtend. Mijn slaapzak was iets verfrist, maar nog niet helemaal droog aan de onderkant.
Was nu op weg naar het dorp Deiva Marina, met de hoop dat de bakker open zou zijn, zodat ik brood kon kopen voor de komende twee dagen. Onderweg ontmoette ik een Amerikaans koppel dat het pad in de tegenovergestelde richting wilde volgen. De man leek wat te worstelen, dus ik liet hen mijn kaart op de gsm zien en gaf hen het advies om een andere route te nemen die beter zou zijn.
Toen ik Deiva Marina bereikte, vond ik de bakker, een mooie zaak, en ik zag hoe ze het brood nog aan het bakken waren. Ik kocht twee baguettes, twee kleine integrale broden en één groot olijfbrood. Hoewel er een prijsverschil was, besloot ik het te laten gaan omdat het bedrag niet te groot was. Het olijfbrood was heerlijk, en ik at het helemaal op terwijl ik op een bankje zat.
Vervolgens ging ik verder en kwam ik het Amerikaanse koppel weer tegen. Ze hadden ontdekt dat de route was afgesloten en besloten de trein te nemen naar het volgende station voor een dagtrip. Ze bedankten me nog voor mijn advies.
Het was klimmen geblazen, en de weg was slecht aangegeven. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik 500 meter uit koers was geraakt, en het kostte me wat tijd om mijn weg terug omhoog te vinden. De vele routes hadden dezelfde kleur, wat verwarrend was.
Ik vond een huis en vroeg om mijn batterij op te laden, wat in orde was. Terwijl ik wachtte, at ik nog wat en keek ik op de kaart. Toen mijn batterij bijna vol was, ging ik weer verder. Bij een bos gleed ik uit en viel plat op mijn rugzak. Een Duits koppel dat beneden stond, zag me worstelen en vroeg of alles oké was. Gelukkig was ik deze keer niet ernstig gewond, hoewel ik mijn rechter schouder een beetje had geforceerd.
Het koppel vertelde me dat de vrouw een lage suikerspiegel had, en ze wars bezig met het eten van wat suikerklontjes. Ze keerden terug naar hun hotel, en ik vervolgde mijn weg.
Het volgende dorp, Moneglia, was een bezoek waard vanwege de prachtige kerken en de oude grandeur van de plek. Ik kocht wat fruit en confituur bij een fruitwinkel en ging weer op pad.
De klim naar boven bestond uit vele steile trappen, en onderweg passeerde ik twee jonge Duitsers die in een stevig tempo naar boven gingen. Ik was onder de indruk van hun tempo, maar het was te snel voor mij.
Uiteindelijk vond ik een plek tussen twee dorpen om te slapen. Het was rustig, maar er was geen bereik, dus ik besloot om mijn berichten morgen bij te werken. Het was een lange dag geweest, vol uitdagingen, maar ik voelde me voldaan.