Op dag 3 van mijn avontuur ontwaakte ik uit een diepe, verkwikkende slaap, klaar om de dag vol energie te beginnen. De ochtendzon scheen door het zeil en ik voelde me gesterkt door de rustige nacht die achter me lag. Terwijl ik mijn spullen bij elkaar raapte, voelde ik een mengeling van opwinding en weemoed. Dit zou immers de laatste keer zijn dat ik mijn vrouw kon zien voordat onze wegen zich zouden scheiden. Ze overhandigde me nog wat extra voorraad, zorgzaam verpakt in een kleine tas, en wenste me het beste voor mijn verdere reis. Onze afscheidsgroet was doordrongen van liefde en steun, en ik voelde me gezegend met haar aanmoediging terwijl ik mijn weg vervolgde.
Ik probeerde mijn batterij op te laden via het zonnepaneel, dat helaas weinig succes leek te hebben vanwege deaf en toe dikke bewolking. Maar net toen ik me begon af te vragen hoe ik het zonder de extra energie zou redden, brak de zon door en verlichtte mijn pad met haar warme stralen. Het voelde als een teken van hoop, een herinnering dat zelfs in de donkerste momenten het licht altijd weer doorbreekt.
Met vernieuwde energie en een lichtere last op mijn rug vervolgde ik mijn weg langs het kanaal. De omgeving was sereen en vredig, met weinig mensen in de buurt. Af en toe kwam ik een verdwaalde wandelaar tegen, maar over het algemeen was het rustig en stil. Mijn gedachten dwaalden af terwijl ik mijn voeten in een gestaag tempo voortbewoog, mijn geest gevuld met herinneringen aan mijn reis tot nu toe en dromen over wat er nog zou komen. In het park kwam ik enkele locals tegen die me een biertje aanboden, vriendelijk afgewezen.Na babbel en nog een aanbot van eten, wat ik aan me liet voorbijgaan, zette ik mijn tocht verder.
Op een rustpunt bij Maria ontmoette ik een man die al vier keer naar Compostela was gereisd. Zijn verhalen over zijn pelgrimstochten raakten me diep en vulden me met een verlangen naar avontuur en spirituele groei. Zijn vriendelijke glimlach en oprechte interesse in mijn eigen reis waren hartverwarmend en ik voelde me dankbaar voor het onverwachte gezelschap onderweg.
Later, toen ik verder liep langs het kanaal, zag ik hen aan de andere kant, waar de man een video van me maakte en me nogmaals succes toewenste. Zijn vriendelijke gebaar vulde me met een gevoel van verbondenheid en hoop, wetende dat zelfs in de anonimiteit van de reis, er altijd medereizigers zijn die je pad kruisen en je aanmoedigen.
Na een lange dag van wandelen vond ik eindelijk een geschikte kampeerplek, verscholen achter een rij bomen. Terwijl ik mijn tent opzette en een stevige maaltijd kookte, voelde ik me voldaan en tevreden. De wind ruiste en de regen begon zachtjes te vallen, maar ik voelde me geborgen en veilig. Met een tevreden glimlach kroop ik vermoeid maar voldaan in mijn slaapzak, wetende dat ik nog steeds op weg was naar mijn bestemming, gedragen door de kracht van mijn eigen wil en de vriendelijkheid van vreemden onderweg.