De avond begon zo kalm, maar al snel werd duidelijk dat het niet zou verlopen zoals verwacht. We hadden onze slaapplaats gevonden bij de achteringang van een kleine, oude kerk. Het was een rustige plek, ideaal voor een nacht onder de sterren. Maar nog voor ik goed en wel was geïnstalleerd, passeerden twee luidruchtige dames. Ze liepen rechtstreeks op onze kant af en zonder enige schroom deed een van hen haar behoefte, slechts enkele meters van ons vandaan. Vanaf mijn plek had ik zicht op het hele gebeuren, een tafereel dat ik liever had gemist. Wat een ongemak!
Alsof dat nog niet genoeg was, namen de dames vervolgens plaats op een bank aan het speelveld naast ons. Hun spraakvolume was net hard genoeg om elk woord van hun gesprek op te vangen. De keerzijde van slapen op een openbare plek, bedacht ik me. Gelukkig duurde het niet te lang, en konden we uiteindelijk de rust terugvinden.
De volgende ochtend ontwaakten we vroeg en begonnen langzaam aan onze routine. We namen de tijd om rustig te ontbijten, het kamp op te breken, en vervolgden toen onze weg. De route voerde ons voornamelijk over asfaltwegen, afgewisseld met smalle wandelpaden. De wandeling bracht ons uiteindelijk naar het gehucht La Vega, waar we een pad volgden dat dicht langs de kustlijn liep, richting Ribadesella.
Het was een echte ‘damesdag’. Terwijl ik een paar meter voor hen uit liep, vulde mijn gedachten zich met hun gesprek. Het was alsof er een radioprogramma in mijn hoofd speelde, waarin uiteenlopende onderwerpen werden behandeld, zaken waar ik als man vaak weinig aandacht aan had besteed. Hun stemmingen veranderden moeiteloos; er werd gegiecheld, luid gelachen en af en toe viel er een lange stilte. Soms draaide ik me om, enkel om te checken of ze er nog waren. Het was niet dat ik elk onderwerp tot in de details kon volgen, maar de flarden die ik oppikte waren intrigerend en verwarmden mijn hart. We deden het zo slecht nog niet als mannen, dacht ik bij mezelf.
Ze spraken over hoe mannen vaak slechts de helft van wat hen werd verteld, onthouden. Ze moesten lachen om het feit dat ze vaak na twee uur hetzelfde moesten uitleggen aan een meeloper. “Ze zijn nu eenmaal simpelweg gecreëerd,” concludeerden ze lachend, en ik kon het niet laten om mee te grinniken.
Op een gegeven moment, terwijl we een steile helling afdaalden over een asfaltweg bezaaid met kiezels, zag ik hoe Marie struikelde en viel. Haar knie en de bovenkant van haar voet waren flink bezeerd. Ik snelde naar haar toe, hielp haar uit haar rugzak en ondersteunde haar naar de kant van de weg. Een vrouw die een standje met zelfgemaakte waren had, schoot onmiddellijk te hulp, samen met enkele omstanders. We wasten en verzorgden de wonden zorgvuldig, en na een tijdje konden we, weliswaar voorzichtig, onze weg vervolgen.
Even later namen we een koffie met wat lekkers, ergens op een kruispunt voor we de stad ingingen. Terwijl ze plannen maakten voor de rest van de dag, luisterde ik met een half oor. Ik genoot ervan om me gewoon te laten leiden door hun enthousiasme, terwijl ze verschillende opties bespraken. Allemaal even aantrekkelijk en zorgvuldig geselecteerd.
We liepen langs het strand en trokken daarna weer een stukje landinwaarts. De zon brandde fel, dus ik gebruikte mijn paraplu om wat extra schaduw te creëren op de open wegen. Beneden aan de heuvel kondigden de dames aan dat ze de kerk wilden verkennen. Ik, echter, had al snel besloten dat ik liever direct naar de albergo wilde gaan. Dus terwijl zij naar de kerk trokken, stapte ik kordaat naar de hospitalero die buiten zat te eten en reserveerde meteen drie plaatsen. Toen de dames uiteindelijk bij de kerk arriveerden, waren de zaken al geregeld. Het was mijn manier om mijn dankbaarheid te tonen voor hun zorg en aandacht gedurende de dag.
Binnen was het een drukte van jewelste. Pelgrims liepen kriskras door elkaar, allemaal op zoek naar hun slaapplaats. We kregen onze bedden toegewezen; ik nam een bed beneden, gezien mijn leeftijd, terwijl zij boven sliepen. Na een warme dag van wandelen en zweten, was het heerlijk om een douche te nemen en me op te frissen.
Later op de avond verzamelden we ons in de keuken om samen spaghetti met tomatensaus te maken. We deelden de maaltijd met een Nederlandse en een Zweedse pelgrim. De klassieke vragen kwamen natuurlijk weer naar boven, maar we besloten er een spel van te maken. We bedachten raadsels, zodat de anderen de juiste vragen moesten stellen om onze verhalen te ontrafelen. Er verscheen een glimlach op onze gezichten telkens wanneer een van ons de vraag kreeg die hij al honderden keren had beantwoord. Het bracht een speelse sfeer in de groep en we genoten van het gezelschap.
Het werd laat en na het doen van de afwas zochten we ons bed op. De dag was intens geweest, maar voldaan kropen we onder de dekens. Het verenbed kraakte een beetje toen ik ging liggen, maar ik hoopte dat het de anderen niet zou wekken. Terwijl de stilte van de nacht zich over ons legde, sloot ik mijn ogen en zakte weg in een welverdiende rust.