De avond was al gevallen, en de schemering maakte langzaam plaats voor de duisternis. Ik zag Valentijn alleen zitten, zijn rug recht maar zijn hoofd gebogen, alsof hij zijn gedachten niet meer de baas kon. Er hing een merkbare spanning om hem heen, alsof hij twijfelde over wat hij moest doen—blijven of vertrekken. Het leek alsof hij zich op een kruispunt bevond, zonder duidelijkheid welke richting hij moest kiezen. Na een tijdje legde hij zich neer op zijn slaapmat, alsof hij zich had neergelegd bij een beslissing, en ik besloot er verder niet over na te denken. Ik draaide me om en viel weer in slaap, terwijl de stilte van de nacht ons omhulde.
De volgende ochtend, toen ik wakker werd, voelde ik meteen dat er iets ontbrak. Valentijn was weg. Zelfs de anderen, met wie ik normaal gesproken de ochtend begon, wisten niet waar hij was gebleven. Het leek alsof hij in de nacht was opgelost, zonder een spoor achter te laten. Terwijl we ons klaar maakten om verder te gaan, kwam het nieuws dat Bill te uitgeput was om verder met ons mee te reizen. Alex besloot terug te gaan om de geleende slaapzak aan Bill terug te geven. Het was een vreemd begin van de dag, met een gevoel van verlies en onrust, maar we moesten verder.
Na het ontbijt volgden we ons gebruikelijke ochtendritueel. We pakten onze spullen in en begonnen aan de volgende etappe van onze reis. De weg voerde ons langs kleine stoffige paden over kliffen, en het uitzicht op de oceaan gaf me een gevoel van vrijheid, ondanks de onderliggende onrust. We waren nu nog maar met z’n drieën, en het voelde vreemd leeg zonder Valentijn, Alex en Bill
In Llanes hielden we halt om voorraden in te slaan. Het kleine dorpje was een welkome oase, met zijn rustieke charme en vriendelijke inwoners. Na het inslaan van onze benodigdheden zochten we een café op voor ons gebruikelijke koffieritueel. De koffie was sterk en dampend, precies wat we nodig hadden om even bij te komen. Terwijl we daar zaten, bespraken we de vorige avond en deelden de informatie die we in de nacht hadden opgedaan. We verwachtten dat Alex ons elk moment zou inhalen, maar hij bleef uit zicht. Net toen we op het punt stonden om verder te gaan, na een uur, verscheen hij op het terras van het café. Hij bestelde ook een koffie, en we bleven nog wat langer zitten, genietend van het moment en het gezelschap.
Alex vertelde ons dat hij van plan was hier te blijven en te gaan surfen, aangezien hij zondag met de bus terug moest. Valentijn zou normaal ook blijven, maar uiteindelijk was het onduidelijk wat hij van plan was. We wisselden nog wat informatie uit en namen toen afscheid van Alex, niet wetend wanneer we elkaar weer zouden zien.
Met zijn drieën vervolgden we onze weg. De officiële route lieten we al snel achter ons om dichter bij de kust te lopen. Het was een verademing, minder asfalt en geen auto’s, alleen de rust van de natuur en het geluid van de golven die tegen de rotsen sloegen. Terwijl we langs de stranden liepen, voelde ik de spanning in mijn lichaam wegglippen. De dames liepen enkele meters achter me, verdiept in een geanimeerd gesprek. Hun stemmen mengden zich met het geluid van de wind en de zee, en hoewel ik niet alles kon volgen wat ze zeiden, voelde hun aanwezigheid als een warme deken om me heen.
We namen een pauze om te eten en rustten een tijdje uit. De dames bespraken hun plannen en ik liet me zonder tegenstribbelen door hen leiden. Hun vermogen om snel beslissingen te nemen en hun ongecompliceerde benadering van de dingen fascineerden me. Ze leken altijd precies te weten wat ze wilden, en ik volgde hen met een gerust hart, wetend dat ze de juiste keuzes zouden maken.
Het weer was perfect om te wandelen, hoewel de vochtigheid hoog was. Ik zorgde ervoor dat ik voldoende water dronk om gehydrateerd te blijven, terwijl we verder liepen. Na een tijdje verlieten we de grote weg opnieuw en volgden een pad langs de kust. De dames hadden een kleine kerk in gedachten om de nacht door te brengen, en ik stemde zwijgend in met hun plan.
Toen we uiteindelijk het dorpje Ḥontoria bereikten, was de opluchting groot. De lange dag wandelen had zijn tol geëist, en ik was klaar om te rusten. We installeerden ons onder het afdak van de kerk, waar we net genoeg beschutting vonden om ons comfortabel te voelen. Terwijl de duisternis viel, aten we nog wat van onze voorraden en rolden daarna onze slaapspullen uit. Ik maakte mezelf zo goed mogelijk schoon bij het waterpunt op de speelplaats, en zag hoe de dames zich afschermden met een groot laken om een geïmproviseerde douche te nemen.
Ik had me al teruggetrokken en was klaar om te slapen toen plotseling de schijnwerpers van de kerktoren aangingen. Het felle licht scheen recht in onze richting, en het voelde alsof we in een open kamer lagen, volledig blootgesteld aan de nacht. In een poging het licht te blokkeren, spanden we een waslijn en hingen er een zwart plastic zeil overheen. Het bood precies genoeg duisternis om ons opnieuw in slaap te sussen.
Onder het nieuwe, gedempte licht, sloot ik mijn ogen. De dag was vol verrassingen geweest, en terwijl ik daar lag, luisterend naar het rustige ademhalen van de dames, voelde ik een kalme vrede over me heen komen. Dit was de Camino, met al zijn onverwachte wendingen en uitdagingen, en ik was klaar om me over te geven aan wat de volgende dag zou brengen.