De ochtend brak aan met een zachte gloed, en terwijl de eerste zonnestralen door de bomen prikten, werd duidelijk dat iedereen een redelijke nacht had gehad. Hoewel we allemaal wel eens wakker waren geworden van een onverwacht geluid, was de algehele ervaring verrassend positief. Het opstaan verliep rustig, met het vertrouwde ochtendritueel van inpakken en een klein stukje eten. Iedereen deelde iets van zijn voorraden, en er hing een gevoel van saamhorigheid in de lucht.We maakten ons klaar voor vertrek en zetten wederom al ons vertrouwen in Maria, onze gids, die we liefkozend onze “koningin” hadden genoemd. Haar bijnaam was niet alleen een speelse verwijzing naar haar leiderschap, maar ook een erkenning van haar warmte en positieve energie. Ze leidde ons met een natuurlijke zelfverzekerdheid, alsof ze thuis was in de rol die ze op zich had genomen. Ze straalde, en haar aanwezigheid bracht ons allemaal een gevoel van veiligheid en vreugde.
Onze eerste stop van de dag was in Pesués, waar we hoopten een bar te vinden om koffie te drinken. Helaas bleek er geen enkele open te zijn. Zonder ons te laten ontmoedigen, trokken we verder langs rustige landbouwwegen richting Unquera. Daar vonden we eindelijk een plek om te zitten en van een kop koffie te genieten. Voor sommigen was het een welkome verfrissing, iets waar ze naar hadden uitgekeken, terwijl anderen gewoon meededen voor het gezelschap. Het gesprek aan tafel was levendig en het gelach weerklonk door het kleine café.
Na onze pauze volgden we een weg die ons langs de autosnelweg leidde, een minder pittoresk gedeelte van de route. Toch was de sfeer in de groep ongekend goed. Iedereen vond wel iemand om mee te praten, en zelfs wanneer ik even achteraan liep, kon ik genieten van het zicht op de geanimeerde groep voor me. De jonge mensen klikten snel en waren openhartig, vaak grappend en plagerig, wat bijdroeg aan de levendige sfeer die zo goed was voor hart en ziel.
We bleven in deze vrolijke stemming totdat we La Horconera bereikten, waarna we via veldwegen naar de kust trokken. Het uitzicht op de kliffen en de zee was adembenemend. In Pendueles, een klein dorpje aan de kust, vonden we een albergo, een eenvoudige herberg, waar Bill besloot te blijven. We namen een lange pauze en genoten van een verfrissend drankje, terwijl Valentijn twijfelde of hij hier zou blijven of toch met ons verder zou trekken.Verloor hij zijn plaats in de Albergo. Hij leek wat terughoudend om de eigenaar van de andere albergo onder ogen te komen, en uiteindelijk koos hij ervoor om bij ons te blijven.
Terwijl we onze waterflessen vulden, zag ik in de verte Flor aankomen, een Nederlandse jonge vrouw die al maanden onderweg was sinds ze thuis vertrokken was. Haar aankomst gaf Maria zichtbaar nieuwe energie. Flor was een welkome aanvulling op onze groep, een gelijkgestemde ziel voor Maria om mee te praten en ervaringen te delen.
We wachtten geduldig tot Flor haar pauze had beëindigd en vertrokken toen weer. Dit keer nam Flor het voortouw en leidde ons naar een afgelegen kampeerplaats, weg van alles, maar dichtbij de Camino-route. Het was de perfecte plek om de nacht door te brengen, omringd door de rust van de natuur.
De avond viel langzaam, en we installeerden ons voor het avondmaal. Net als de avond ervoor deelden we onze etenswaren en genoten van elkaars gezelschap. Alex had een paar biertje meegenomen dat we samen opdronken, terwijl we verhalen vertelden en bulderden van het lachen. Er werd zelfs een kaartspel gespeeld, en tot mijn verbazing won ik, tegen alle logica in. Het was een avond vol warmte en vriendschap, een herinnering die nog lang zou blijven hangen.
Flor trok zich terug in haar tent, terwijl de rest van ons op mijn zwarte plastic zeil sliep. Valentijn, die de hele avond al wat afwezig was, besloot alleen te slapen. Hij leek nerveus en bezorgd over de insecten die hem omringden. Terwijl wij ons neerlegden, bleef hij rechtop zitten, iets verderop, in een poging zijn angst te bezweren.
De nacht was niet volledig stil; een bus vol Nederlandse feestgangers trokken voorbij in de buurt, op weg naar een feestje. Het was even rumoerig, maar het hinderde niet echt. Ik viel snel in slaap, wetende dat ik de verhalen van hun avond de volgende ochtend wel zou horen. Terwijl de sterren boven ons schenen en de wind zachtjes door de bomen fluisterde, voelde ik een diepe tevredenheid. Dit was het leven zoals het bedoeld was, vol eenvoud, avontuur en vriendschap.