Op het strand was het een prachtige nacht. De lucht was zo helder dat ik de Melkweg kon zien, alsof duizenden sterren hun licht op ons wierpen. Alsof dat nog niet betoverend genoeg was, verscheen er ook nog een vallende ster, als de kers op de taart.
Toen de ochtend aanbrak, zag ik al om zes uur surfers die zich op de golven stortten. Kleine zwarte stipjes bewogen heen en weer op de golven, een hypnotiserend schouwspel. Kort daarna brak de zon door de horizon, en de zonsopgang maakte het beeld compleet.
Helaas was het strand bezaaid met dauw, en mijn rugzak en slaapzak waren doorweekt. Ik moest oppassen dat ze niet met het zand in aanraking kwamen, maar toch had een deel van het zand zich al aan mijn rugzak gehecht. Voorzichtig pakte ik alles in en maakte ik me klaar om verder te gaan. Bij een bankje of langs de hoofdweg zou ik wel een beter moment vinden om mijn spullen af te stoffen.
Ik begon mijn dag met een stevige klim naar een ander strand. De wind was sterk en op een plek waar de takken laag hingen, verloor ik mijn pet. De wind rukte hem van mijn hoofd en hij viel van de klif. Het deed pijn, want in de warme tijden was die pet mijn beste vriend. Ik moest verder zonder.
De afdaling was uitdagend, over rode stenen en smalle paden. Beneden aangekomen, belandde ik op een grote parkeerplaats voor campers. Het was een stoffige weg, en elke voorbijrijdende auto deed een wolk stof opwaaien die het ademen moeilijk maakte.
Ik kwam aan in Noja en besloot een kerk binnen te gaan. Daar begon net een dienst. Er werd een speciale hymne gezongen en families werden naar voren geroepen om bij het altaar te bidden. Het was een indrukwekkend ritueel om te aanschouwen.
Bij het verlaten van de kerk stuitte ik op een man die een demonstratie hield. Daardoor moesten we een alternatieve route nemen, waarbij we Castello Sieto Villa links lieten liggen en een buitenweg volgden. Onderweg ontdekte ik dat mijn telefoon geen batterij meer had. Gelukkig zag ik een koppel dat net hun huis binnenging en vroeg ik of ik mijn telefoon bij hen kon opladen. Het was geen probleem; de man bracht een verlengsnoer tot aan het poortje. Even later bracht de vrouw een schotel met kaas, vlees en brood, en gaven ze me ook nog drie stukken fruit.
Na een uur was mijn telefoon weer voor 80% opgeladen en kon ik verder. Bij de kerk aan de buitenkant vond ik de perfecte plek om mijn spullen in de zon en wind te drogen. Op een grasveldje, beschut van nieuwsgierige blikken, kon ik mijn natte kleren en slaapzak laten drogen. Ondertussen maakte ik mijn lunch klaar: aardappelen en eieren.
Na een siësta van ongeveer drie uur, vervolgde ik mijn weg. Het was erg warm en ik kwam geen dorpjes meer tegen. Soms volgde ik de grote weg, dan weer kleine paadjes met winkeltjes.
Bij een speeltuintje, met veel bankjes, vuilnisbakken en een waterpunt, besloot ik te overnachten. Ik at het laatste stuk kip dat ik nog had, samen met een stuk fruit. Terwijl ik het pleintje verkende, kwam de gedachte bij me op dat dit een ideale plek zou zijn om een herberg te beginnen. Maar plots herinnerde ik me dat er een herberg van een pater in de buurt moest zijn. Op de kaart zag ik dat het slechts een kilometer verder was.
Ik besloot door te lopen en kwam rond acht uur aan. Na de uitleg van de beheerder, dropte ik mijn spullen en voegde me bij de groep. Iedereen was vriendelijk en de sfeer was goed.
Later schoof ik aan voor het avondeten: een rijkgevulde soep, gevolgd door pasta met tomatensaus. Er was yoghurt als toetje en wijn aan tafel.
Na het eten schreef ik me in en friste ik me op. Ik deelde de kamer met drie Italianen die de Camino per fiets aflegden. Ze waren die dag gestart in Bilbao en het was hun eerste dag.
Toen het donker werd en de klok tien uur sloeg, nestelde ik me in mijn bed en viel meteen in slaap. De anderen hoorde ik niet eens binnenkomen. Midden in de nacht werd ik nog even wakker van de frisse lucht, trok een deken over mijn voeten en viel weer in een diepe slaap.