De nacht was vredig en sereen toen ik mijn ogen sloot, omringd door de geur van de natuur en het zachte geritsel van bladeren in de wind. De hond van de buren, die eerder mijn eten rook en onophoudelijk had geblaft, was eindelijk tot rust gekomen. Ik kon me volledig ontspannen, wetend dat ik morgen weer verder zou trekken.Bij het eerste ochtendlicht zette ik mezelf aan de picknicktafel en maakte een eenvoudig ontbijt klaar. Wat oploskoffie en brood, terwijl de ochtendzon traag omhoog klom. Pelgrims liepen voorbij, sommigen begroetten me met een vriendelijke knik, anderen waren diep in gedachten of te gefocust op hun reis om me op te merken. Dat was oké; iedereen was hier voor zichzelf, op zijn eigen manier.
Het werd tijd om weer op pad te gaan. Mijn stappen waren traag, maar doelgericht. Ik hoefde geen kilometers te maken vandaag, maar toch voelde ik dat ik een paar kilometer moest afleggen, al was het maar om het gevoel van vooruitgang te behouden. De weg leidde me naar Branca, waar ik voor even de grote weg moest volgen. Niet mijn favoriete deel van de dag, maar al snel kon ik weer de natuur induiken. De stoffige landweg strekte zich eindeloos voor me uit, het had hier al tijden niet meer geregend. Het stof danste in de lucht voor me, en achter me volgde een dichte stofwolk. Onder de eucalyptusbomen, die als reuzen tot in de hemel leken te reiken, groeide weinig. Geen struiken, geen dieren – slechts de stille aanwezigheid van de bomen.
Het bos veranderde voortdurend, en na een tijdje bereikte ik Albergaria-a-Velha e Valmaior. Op het dorpsplein hield ik even pauze, controleerde mijn kaart en vond een idyllisch plekje aan een meer. Perfect voor een moment van rust. Na een korte hap besloot ik verder te trekken, via een veldweg die door de vlaktes kronkelde, langs enkele kleine gehuchten. Uiteindelijk bereikte ik de lange, eindeloze brug die me over de Rio Vouga zou brengen. De vangrails schermden me af van het uitzicht, en hoewel het niet het meest romantische deel van de reis was, was het noodzakelijk om verder te kunnen gaan.
In Lamas do Vouga werd ik begroet door de geluiden van feestelijkheden. Het dorp was levendig, gevuld met gelach en muziek. Ik glimlachte even terwijl ik mijn weg vervolgde naar het meer. Daar vond ik mijn plek: twee kleine eilanden, verbonden door houten bruggen, elk bezaaid met picknicktafels. Het was precies wat ik nodig had.
Ik koos de meest afgelegen tafel, installeerde me en maakte een eenvoudige maaltijd van vermicellisoep. Terwijl ik at, begon de lucht boven me te veranderen. De sterren verschenen één voor één, en de maan, groot en amberkleurig, hing laag aan de horizon. Lampen verlichtten het eiland zachtjes, zonder me te verblinden. Het was een magisch moment, de overgang van dag naar nacht, waarin alles even leek stil te staan.
Daar, op die tafel, onder de sterrenhemel, voelde ik me één met de wereld om me heen. De stilte, de rust, en het gevoel van voldoening na een dag van reizen maakten het moment perfect. Terwijl ik mijn ogen sloot, wist ik dat de nacht vol beloften zou zijn.