Het slapen was goed meegevallen. De nacht had me een deken van rust gegeven, precies wat ik nodig had na de lange dagen van wandelen. Toch had de Amerikaan, die heel vroeg moest opstaan om zijn bus te halen, me even uit mijn slaap gehaald. Hij moest ongeveer 23 uur op de bus doorbrengen naar Genève om daar zijn vliegtuig terug naar huis in de USA te nemen. Zijn reis zou in totaal vier dagen duren, want hij moest rechtstreeks naar Californië reizen. Ik kon me niet voorstellen hoe vermoeiend dat moest zijn, maar hij leek er klaar voor.
Een beetje later werden de Spaanse dames wakker. Ze hadden niet zo goed geslapen omdat er muggen in de kamer waren. Een van de jonge meisjes, slechts vijftien jaar oud, was net boven haar wenkbrauw gestoken en het was een beetje opgezwollen. Ze was er behoorlijk van aangedaan, vooral omdat het haar uiterlijk had aangetast.
Langzaam maar zeker stond iedereen op en rond zeven uur begonnen sommigen te ontbijten. Ik besloot de rest van mijn salade op te eten en voegde daar wat broodjes met confituur aan toe. Het was een stevig maal, niet zoals de meeste anderen die slechts twee of drie broodjes aten voordat ze aan hun zware inspanning begonnen.
Mijn kleding was nog niet droog, maar het was al half negen en ik wilde niet langer wachten. Dus pakte ik alles in en tegen kwart over negen was ik als laatste vertrokken. Ik maakte nog een korte stop bij de kathedraal, maar deze was gesloten tot tien uur. Geen zin om te wachten, vervolgde ik mijn route door de stad.
Na kilometers over de hoofdbaan, langs winkels en grote gebouwen, kwam ik bij een supermarkt waar ik mezelf trakteerde op paella en eclaires die in de aanbieding waren, samen met nog wat andere inkopen. Bij het park Lac de Marion zette ik mezelf neer voor een feestmaal: mijn paella, een biertje dat ik eerder had gekregen, en daarna mijn twee eclaires. Het was heerlijk en ik voelde me voldaan. Ik hielp nog wat mensen zodat ze allemaal op een foto konden, en met een gevulde buik ging ik weer op pad.
Nu volgden we kleinere wegen en passeerden nog Lac de Mouriscot. Hier ging het op en af door het bos. Vervolgens kwamen we terug op een stukje hoofdbaan en daarna weer op kleinere wegen. Uiteindelijk bereikten we de kustlijn en kwamen we aan in het dorp Bidart. We zagen de prachtige kustlijn en rotsen, maar nog geen strand. We volgden de kustlijn naar Guéthary, soms over asfaltwegen tussen de gebouwen, dan weer op kleine paadjes aan de rand van de zee.
In een bocht, waar dakwerkers bezig waren, nam een dame de bocht samen met mij. Ze was bang dat er iets naar beneden zou vallen en we raakten aan de praat. Ze nodigde me uit voor een koffie en een glas water. We praatten verder en ze vertelde me dat ze ook graag de Camino wilde lopen omdat ze er zoveel goeds over had gehoord.
Ik vervolgde mijn weg,na haar bedankt te hebben voor de pauze en kwam snel op de promenade die ik een hele tijd moest. Niet overweldigend veel volk.Daarna moest ik een deel van de binnenstad door om een brug te bereiken en de rivier La Nivelle over te steken. We passeerden de vismarkt en gingen dan naar de kerk Saint Vincent in het gehucht Ciboure. Hier was een pelgrim zich reeds aan het installeren, dus een andere rustig plekje zoeken.
Hier moest ik de hoofdbaan volgen tot ik in het volgende dorp zou uitkomen. Maar iets verderop in een bocht zag ik een heuvel met een grasveld en enkele banken, met bovenaan een Mariabeeld. Ik begaf me daar naartoe en installeerde me op een bank. Ik besloot hier de nacht door te brengen maar wachtte tot het donker werd. Toen de lichten aangingen, installeerde ik me op de grond, want ik had een soort kuipje gevonden waar ik me in kon nestelen. Ik legde de plastic onder mij en hield een stuk klaar om over me heen te trekken als het zou regenen.
Ik kon moeilijk de slaap vatten. Ondanks de vele kilometers die ik had gelopen, voelde ik me niet moe. Ik bekeek de mensen die beneden voorbijliepen maar me niet zagen. Het was soms grappig wat er voorbij kwam. Toen het begon te regenen, trok ik de plastic over me heen. Hoe raar het ook was, door het getik van de regen op de plastic viel ik uiteindelijk in slaap.