Ik had de wekker gezet om zeker op tijd op te staan, en hij wekte me zoals gepland. Nadat ik alles netjes had ingepakt, at ik het gekregen brood met jam. De honing liet ik voorlopig nog even voor wat het was, ik zou later wel bedenken hoe ik die kon gebruiken. Terwijl ik op een bankje zat en alles rustig op me in liet werken, zag ik een man het kerkhof oplopen. Hij stond even stil bij een graf en groette me vervolgens. Niet veel later kwam hij terug en gaf me twee pakjes koekjes voor onderweg. Zo’n klein, vriendelijk gebaar deed me goed.
Ik vervolgde mijn weg via de asfaltwegen naar Ustaritz. Onderweg week ik even van de route af om brood te kopen, en daarna sloot ik me weer aan op het pad langs de rivier de Nive, richting Bayonne. Het pad was verhard en werd gebruikt door fietsers, hardlopers en wandelaars. Het was er rustig, en de afwisseling van zon en schaduw maakte de wandeling aangenaam.
Eenmaal aangekomen in Bayonne ging ik naar het pelgrimsontvangstpunt, waar ik vriendelijk werd ontvangen. De procedure was zoals gebruikelijk: geen rugzakken in de slaapzalen, alleen de noodzakelijke spullen in een bakje. De douche was ruim en heel schoon, en er was een wasmachine die ook als droger diende. Ik gooide mijn kleren in de was, maar had wat moeite om alles goed droog te krijgen. Dat zou morgen misschien een probleem kunnen worden.
Na een frisse douche ging ik naar een grote supermarkt, waar ik mezelf trakteerde op een halve liter Leffe en twee appelkoeken. Ik kocht ook wat groenten en sla voor mijn avondmaaltijd en ontbijt. Buiten, op een bankje in de zon tegenover de kerk, genoot ik van mijn biertje en de koeken. Het was een mooi moment om even stil te staan bij de dag.
Terug in het pelgrimsverblijf druppelden langzaam andere pelgrims binnen. De sfeer was gemoedelijk, en we wisselden verhalen en tips uit. Het gesprek ging vooral over het buiten slapen in Spanje, wat officieel niet is toegestaan, maar ik was niet van plan me daardoor te laten tegenhouden. Sommigen maakten zich klaar voor hun tocht langs de Camino del Norte, terwijl anderen na hun nacht weer huiswaarts keerden.
Ook waren er twee fietsers die de vorige nacht hier hadden geslapen en nu met de nachttrein zouden vertrekken. Ze vertelden me dat ze een vrouwelijke pelgrim kenden die die avond ook hier zou slapen. Een groep van zes jonge pelgrims ging uit eten, maar ik voelde er weinig voor om me bij hen aan te sluiten.
In plaats daarvan maakte ik mijn salade klaar en zette deze in de koelkast om later op de avond koel op te eten. De meeste pelgrims waren inmiddels uit eten, dus ik at alleen met de hospitalier. We praatten wat over het pelgrimsleven, wat altijd interessante gesprekken opleverde.
De laatste pelgrim kwam iets na 21 uur binnen, en daarna ging ik naar bed. Ik scrolde nog even door mijn berichten op sociale media, maar besloot mijn blog de volgende dag wel te schrijven. Uiteindelijk viel ik in slaap, zonder dat ik merkte wanneer de andere pelgrims terugkwamen. Het was een rustige afsluiting van een fijne dag, vol met kleine ontmoetingen en momenten van reflectie.