Alles was ingepakt, en terwijl ik op het bankje zat, begon ik alvast mijn sandwiches met mayonaise te smeren. Ik ging ervan uit dat het ontbijt bij Roger, de man die me de vorige avond had geholpen, enkel uit koffie zou bestaan. Rond de afgesproken tijd kwam Roger me ophalen en gingen we naar zijn appartement op de eerste verdieping. Het was klein, maar gezellig, en de tafel was gedekt met beschuiten, confituur en dadels. Terwijl we genoten van het ontbijt, praatten we verder over zijn leven.
Roger vertelde dat hij in deze streek woonde omdat zijn moeder in een bejaardentehuis verbleef, waar ze onlangs haar 98ste verjaardag had gevierd. Hij had na de oorlog in de inlichtingendienst in Algerije gewerkt en had drie kinderen die in de buurt van Toulouse woonden. Hoewel hij gescheiden was van zijn vrouw, zagen ze elkaar nog regelmatig. Hij hield zich vooral bezig met vrijwilligerswerk en het bezoeken van zijn moeder.
Rond half negen was het tijd om te vertrekken. Ik vervolgde mijn weg en kwam al snel aan in het dorp Saint-Jean-le-Vieux, een groter dorp met een kerk in het centrum. Ik vond een bankje achter de post en naast de kerk, waar ik mijn broodjes met eitjes en sardines verder at. Daarna maakte ik gebruik van de openbare toiletten om me wat op te frissen en bezocht de kerk. Wat me opviel, was dat de kerken hier allemaal een balkon hadden, waarschijnlijk bedoeld voor heren, met een aparte ingang.
Ik had geen haast en slenterde richting Saint-Jean-Pied-de-Port. Vroeger dan verwacht kwam ik aan en herinnerde me dat ik eerder door dezelfde stadspoort was gekomen. Het viel me op hoe weinig mensen er op straat waren. Bij het pelgrimcentrum haalde ik een stempel en kreeg ik de gebruikelijke informatie over de route. Naast mij zaten mensen die voor de eerste keer de Camino liepen en nog weinig idee hadden van wat hen te wachten stond. Hun aanpak leek meer op een snelle, comfortabele “Pelgrim Grand Vitesse” (PGV), in plaats van een traditionele pelgrimstocht.
Ik liep verder langs de rivier door de winkelstraat, waar ook maar weinig mensen waren. Diegenen die er wel waren, leken geen interesse te hebben voor pelgrims zoals ik. De stad voelde sfeerloos en commercieel aan.
Aan de rand van de stad stopte ik bij een Carrefour en kocht een maaltijd van gebakken aardappelen en een kwart kip voor slechts drie euro, samen met een anderhalve liter fles Orangina. Door mijn grote dorst dronk ik die fles in minder dan een uur leeg. Ik kocht ook wat fruit, dat ik bij me hield voor later.
Tijdens mijn pauze bekeek ik het weerbericht. Aan de Spaanse kant werd een hittegolf voorspeld voor de komende tien dagen, en in de bergen langs de GR-route die ik wilde volgen, werd de komende drie dagen hevige regen voorspeld. Geen van beide opties leek aantrekkelijk. Ik besloot daarom naar Bayonne te gaan, een omweg die me veiliger leek. Via de GR10 zou ik zes dagen onderweg zijn, terwijl ik via Spanje in de hitte terecht zou komen. Bayonne bereiken zou slechts drie dagen duren, en daarna nog twee of drie dagen langs de kust tot in Irun. Het leek een beter plan, met meer schuilmogelijkheden bij slecht weer.
Hoewel ik wat teleurgesteld was dat ik de GR10-route moest laten schieten, wist ik dat het een verstandige keuze was om onnodig leed te vermijden. Misschien zou ik later ook de Camino Primitivo vermijden, die ik al eerder had gelopen, en in plaats daarvan de Camino del Norte volgen tot Santiago.
Bij een bushokje rond 17:30 uur besloot ik dat dit mijn slaapplaats zou worden voor de nacht. De dreigende zwarte wolken maakten het duidelijk dat ik beschutting nodig had. Hoewel het bushokje aan een drukke weg lag, was ik tevreden met mijn keuze. Hopelijk kon ik Bayonne in twee dagen bereiken. Voor nu wenste ik mezelf een rustige en gezellige nacht toe.