De binnenkant van mijn slaapzak voelt klam aan, net als mijn bivakzak. De zon is er wel, maar haar warmte lijkt nog ver weg. Mijn handen zijn koud, en ik moet voortdurend mijn neus snuiten. 6 graden Celsius is koud, te koud om comfortabel te kunnen schrijven of mijn telefoon te gebruiken zonder handschoenen. De hele nacht heeft mijn linkerhand gekweld door krampen van de kou. Gelukkig kon ik me opwarmen aan het eten dat ik in een lege bak had bewaard – een restje risotto dat ik overhad van het diner van gisteren. Dat hielp me door het bijwerken van mijn sociale media.
Na een bezoek aan een fruitwinkel en een kort gesprek met de mensen van de gemeente bij het gemeentehuis, vervolgde ik mijn weg langs de grote weg. Maar ik miste een afslag en belandde bij een militair domein. Na een stukje teruglopen en een lange wandeling langs de achterkant van het domein, vond ik een parkeerplaats waar ik mijn kleding kon laten drogen.
Tegen middernacht kwam ik aan bij een bouwvallig gebouw genaamd Casino, dat naar verluidt ooit was gebouwd door de vrouw van Napoleon. De boswachters die er gestationeerd waren, merkten me niet op terwijl ik stiekem wat water nam in het toilet. Ik vond een stopcontact en laadde mijn telefoon op voordat ik mijn weg vervolgde naar een kerk achter een heuvel.
Daar klopte ik aan bij een huis met een peacevlag, maar niemand deed open. Uiteindelijk vond ik een huis waar ik welkom werd geheten, zij het met een kleine plek om te slapen. Ik had niet veel, maar was tevreden met alles wat ik kreeg. De dame des huizes bood me een heerlijke maaltijd aan van groenten uit haar tuin en pasta, gevolgd door vis en puree, fruit en koffie. De zusters die op bezoek waren, deelden ook een kopje koffie met me voordat ze vertrokken. Terwijl ik me nestelde in mijn slaapzak, kwam de heer des huizes langs en gaf me een sandwich voor het ontbijt, liefdevol verpakt in een plastic zakje. Met een dankbaar hart tokkelde ik nog wat op mijn telefoon voordat ik in een diepe, rustgevende slaap viel.