Cyril stond al vroeg op, nog voordat de eerste zonnestralen de horizon raakten. De sterren flonkerden nog aan de donkere hemel toen ik mijn ogen opende. Het was verleidelijk om me nog eens om te draaien en nog wat te slapen, maar uiteindelijk besloot ik om op te staan. Om zes uur begon ik met het inpakken van mijn spullen. We aten een klein ontbijtje en dronken wat thee. Het was een ritueel dat iedere ochtend ongeveer twee uur in beslag nam, vooral omdat Cyril zowel zichzelf als Bobo, zijn trouwe ezel, moest klaarmaken.
Vandaag hadden we een extra taak: we wachtten op de ezelhandelaar. Hij had beloofd een ezel voor mij mee te brengen als er een beschikbaar was. Maar eerst moesten we Bobo uit de weide halen, wat geen eenvoudige klus was. Hij was niet gewend om zijn nieuwe kameraden te verlaten. Met z’n tweeën lukte het ons uiteindelijk om hem zijn halster om te doen, maar het overtuigen om de weide te verlaten bleek een grotere uitdaging. De andere ezels omringden hem en het leek een onmogelijke opgave om hem alleen naar buiten te krijgen.
Nadat we Bobo aan de paal hadden vastgebonden, kon hij worden opgezadeld en beladen met de nodige spullen. Het was altijd een kunst om de lading goed in balans te houden. De handelaar kwam uiteindelijk aan, maar helaas had hij geen ezels die hij kon verkopen. We spraken nog wat over verschillende technieken om een ezel vooruit te krijgen en bespraken de verschillen tussen de aanpak van Cyril en de handelaar.
De tijd begon te dringen voor Cyril, want hij had een afspraak in Lourdes met zijn dochter voor een tien dagen durende tocht. We namen afscheid van elkaar; hij ging naar Lourdes en ik naar Asson. Niet ver van het beginpunt van mijn route, ging ik op dezelfde bank zitten waar ik eerder met Cyril thee had gedronken. Het was inmiddels elf uur en ik besloot een stevige maaltijd te nuttigen. Ik bleef tot dertien uur en vervolgde daarna mijn weg.
De route volgde voornamelijk de rivier, over bospaden en hier en daar een stukje asfaltweg. Het was een gemakkelijk parcours met een lichte glooiing. Eenmaal aangekomen in Lestelle-Bétharram, bezocht ik de “Chapelle Notre-Dame de Betharram”. In de koelte van de kapel nam ik een welverdiende pauze.
Iets verderop kon ik een sanitaire stop maken en mijn waterflessen bijvullen. De hitte was drukkend en in de namiddag begonnen zich wolken te vormen rond de bergtoppen. In deze gemeente verliet ik de rivier en begon ik aan de beklimming over de heuvels, richting de “Chapelle de la Résurrection”. Restauratiewerkzaamheden waren in volle gang, maar de reeds voltooide staties waren prachtig. ‘s Avonds werd deze kruisweg verlicht, wat een betoverend gezicht moet zijn. De GR-route maakte een kleine omweg om de restauratiewerkzaamheden aan de kapel te vermijden.
Ik wandelde verder door het bos, soms over smalle paadjes, dan weer over bredere, zorgvuldig aangelegde wegen, totdat ik Asson bereikte. Het parcours was heuvelachtig en tegen de tijd dat ik bij de kerk aankwam, was het al zes uur in de avond. Ik besloot om hier de nacht door te brengen.
Ik belde het nummer dat ik had gevonden op een website. Hoewel de ontvangsten normaal gesproken tussen twee en zes uur ‘s middags plaatsvonden, verzekerde Bernadette, de dame aan de telefoon, me dat haar zus zou langskomen om me binnen te laten. Het gebouw had een keukentje en slaapplaatsen. Voor een douche moest ik naar een ander, vernieuwd gebouw waar zich ook de wc’s bevonden.
Ik genoot van een verfrissende douche en ging daarna naar de apotheek om lavendelolie te kopen. Bij de pizzeria, die ook een klein kruidenierhoekje had, was helaas geen brood meer te krijgen. Terug in de gîte maakte ik rijst met tomatensaus klaar. Na een kop koffie voelde ik me voldaan van de dag en besloot ik vroeg te gaan slapen. Door de slechte internetontvangst kon ik mijn dagboek niet bijwerken, maar ik besloot om morgen een rustdag te nemen en mijn verjaardag rustig te vieren.