Dat begon zoals gewoonlijk vroeg opgestaan en dan geholpen in de keuken. Met het klaarzetten van de tafel voor het ontbijt. De tijd dat iedereen beneden was had ik reeds enkele kopjes gedronken. Het was een gezellige drukte en een hartelijk ontbijt. We deelden wederom informatie wat we zouden doen vandaag. Allen hadden een bestemming ik volgende de weg en zal wel zien waar ik terecht kwam.
Na afruimen van de tafel moest ik even naar de geldautomaat om toch mijn bijdrage hier te verheffen. Eenmaal al deze formaliteiten gedaan. Begeef ik mij naar de slaapplaats en maakte mijn rugzak klaar je trieerde ik wat ik achter zou laten in een doos die Frédéric voor me bij zich wilde houden.
Alles netjes geordend en nadien gepakt was ik klaar om te vertrekken. Het was een hartelijk afscheid. Waar we elkaar meermaals groette tot we elkaar niet meer zagen.
Ik begeef mij naar de kathedraal om nog eens tot aan de grot te gaan. Helaas kon dit niet doorgaan daar mijn rugzak als een gevaar beschaut werd daar ik er messen in aanwezig heb en ook een brandstof kruik.
Ik heb de weg dan maar gevolgd en deze volg steeds “le gave de Pau”. Tot in Saint-Pé-de-Bigorre is het een pad door het bos. Het is redelijk warm en ik zweet enorm. Aan de kleine kapel voor de gemeente vind ik een kraantje Ik kan hier een fles vullen en verfrissen.
Een beetje verder na het nemen van een heuvel komen we aan de achterkant van de gemeente uit tussen de huizen door hebben we goed toegang tot het gemeenteplein. Ik ga mijn brood halen bij de bakker en eet deze met mijn grote chocopot op het dorpsplein op. Ik rust hier een beetje Het is niet druk.
Ik vervolg mijn weg langs de kerk en daarna naar beneden en wanneer ik de spoorbrug kruis juist voor de brug kom ik een pelgrim tegen met een ezel. Ceryl en Bono, de hond zijn naam ben ik vergeten. De hond is kalm en volgzaam op de weg, blijft steeds in de omtrek van zijn baas.
We zetten ons op een bank en maken thee. Het gesprek gaat voornamelijk hoe we met een ezel deze pelgrimstocht kunnen aanhangen. Nadien gaat het over ons leven op de route en het eindelijk onze beweegredenen illusies en desillusies van ons leven.
Het begin donker te worden onweer is niet zo ver af en daar Cyriel een afspraak had in het Ancien petit séminaire van Saint-Pé-de-Bigorre. Begeven we ons naar het centrum. Hier achter de gebouwen is een grote stal waar we ons kunnen huisvesten onder het afdak. Dit is de plaats waar hij voor het eerst een ezel wilde kopen. Er lopen hier een stuk of acht ik de weide, hij laat ook bobo in de weide zodat hij direct kan rondlopen met zijn andere genoten . De ezels besnuffelen elkaar maar geven elkaar ook stampen met de hoeven het is opgelettige geblazen voor bobo. Maar alles komt in orde en ze accepteren hem.
We installeren ons en begin aan het eten we beslissen om spaghetti met Provence saus te maken. En Cyriel haalt zijn kaas en spek boven om in de saus te doen. Het eten is snel klaar doordat we twee vuren hebben.
Nadien volgt nog een gesprek over het moeilijke leven en te verschillende opstacles die Cyriel heeft moeten overbruggen om te komen waar hij nu staat. We hebben het over de verschillende religies en hoe de moderne economie in touwtjes gehouden wordt door belangengroepen die de bevolking zo gezegd dienst beteugt maar enkel bang maakt.
Als de duister valt vleien we ons neer op ons bed en kunnen de nacht aanvangen in alle rust beschut tegen de regent.