Het was een late start die ochtend. Nadat ik eindelijk opgestaan was, besloot ik noodles klaar te maken voor het ontbijt, terwijl haar naam nog door mijn hoofd spookte. Ik zette een kop thee om mezelf wat meer energie te geven. Daarna volgde de routine: een snelle douche, de afwas van de dag ervoor doen, en mijn social media een beetje bijwerken. Ik schreef ook nog een klein stukje in mijn gouden boek, mijn trouwe metgezel tijdens deze reis. Ik besloot €10 te doneren, wat voor mij het minimum voelde. Het is een klein bedrag, maar voor mij betekent het een dag eten. Ik realiseerde me dat gas en elektriciteit niet gratis zijn, dus ik wilde mijn steentje bijdragen.
Vandaag zou het bewolkt worden, met temperaturen rond de 24 graden. Terwijl ik naar de klok keek, zag ik dat het al 9 uur was. Wandelen voelde vandaag niet echt aantrekkelijk. Het ging allemaal wat stroef en de drijfsfeer leek wat weg te ebben. Desondanks besloot ik naar Marciac te gaan, waar een levendige markt op het gemeentelijke plein zou zijn.
Op de markt kocht ik vers fruit en sappige tomaten. Niet ver daarvandaan vond ik een bakker en kocht een versgebakken brood. Het gaf me een beetje voldoening, de geur en het knapperige gevoel van het vers brood.
Daarna ging ik naar een kerk, die tegenwoordig dienst deed als stembureau. Voor de kerk stond een bankje in de schaduw. Daar at ik een deel van mijn lunch en wachtte tot mijn therapie met de psycholoog zou beginnen. Het was een moment van reflectie, de rust voor de storm van mijn gedachten.
Na de therapie voelde ik de behoefte om nog een brood te kopen. Het eerste brood was bijna op en ik twijfelde of ik zonder genoeg proviand de volgende stap zou kunnen zetten. Terwijl ik Marciac verliet, ontmoette ik een andere pelgrim, een vrouw uit Grenoble. Ze deed telkens een stukje van de Camino en keerde dan terug naar huis. Dit was al de tweede keer dit jaar dat ze op deze route liep. Samen beklommen we de steile heuvels, zij iets langzamer dan ik, maar we vonden ons ritme en wachtten bovenaan op elkaar.
Bij de kerken van Samazan namen we afscheid. Ik vond een bankje en besloot daar te blijven. De kerk lag net iets van de weg af en ik voelde me onzichtbaar voor voorbijgangers. Voor de deur was een overdekte ruimte die afgesloten leek. Het was nog vroeg, 16 uur, maar ik besloot dat ik hier zou overnachten. Ik had geen zin om een andere slaapplaats te zoeken en wilde alles eens goed overdenken. Misschien moest ik toch maar een tent aanschaffen, voor de GR10 en voor Spanje. Dat kon ik nog regelen in Tarbes, een grote stad net voor Lourdes.
Met alle gesprekken die ik had gevoerd, zowel met medereizigers als met mijn therapeut, begon ik me af te vragen waarom ik deze tocht in zulke zware omstandigheden voortzette. Toch wist ik ook dat ik genoot van elk klein gebaar of comfort dat ik onderweg tegenkwam. Het alleen zijn beviel me wel, hoewel ik af en toe een gesprek op prijs stelde.
De avond viel snel. Ik spreidde mijn bed uit en voelde de wereld van dromen aan me trekken. Het was tijd om te rusten, om me over te geven aan de slaap en te zien wat de volgende dag zou brengen.