Echt lekker geslapen, het deed deugd. Het heeft nog een lange tijd gemotregend, maar de wind was gaan liggen.
Ik had het fleecedeken onder me gelegd voor extra comfort. Het heeft geholpen; ik heb zeker voor de eerste maal buiten vier uur aan een stuk doorgeslapen.
‘s Morgens een beetje ontbeten en alles netjes terug opgeruimd. Om 7:30 was ik reeds vertrokken.
Vandaag is het bewolkt met regen, 21° – 17°.
Ik volg niets anders dan asfaltbanen tot in Sorèze. Hier zoek ik de bakker, maar deze is gesloten. Bij een tabakswinkel zie ik dat er ook brood wordt verkocht. Ik neem een groot brood, waarvan ik de naam ben vergeten, en twee chocoladebroodjes. Ik ga terug richting kerk en op de bank aan het kruispunt nuttig ik de chocoladebroodjes. Het is ook het drukste moment, want de school is hier om de hoek en de kinderen worden afgezet.
Een beetje later begeef ik me naar de kerk. In elke Franse kerk zijn veel beelden te zien, maar niet zoals in Italië geschilderde fresco’s. Als je deze wilt vinden, kan dat alleen maar achter het altaar zijn. Ik blijf een tijdje zitten in de kerk totdat er iemand op het orgel begint te spelen.
Ik vervolg mijn weg en slenter een beetje door dit dorpje. Hier vind je een abdij en een toren van de oude kerk. Deze moet gigantisch geweest zijn vergeleken met de huidige kerk. Het dorpje was ook volledig omwald.
Om het dorp te verlaten, volgen we de grote baan en dan een paar kleinere asfaltwegen, zo komen we in Revel.
Revel is een middeleeuwse stad. De gebouwen zijn uit hout en steen opgetrokken, zoals in die tijd gebruikelijk was. Het eerste verdiep steekt steeds over het gelijkvloers met houten balken. Het is mooi om te zien hoe dit allemaal gemaakt is. In het midden van Revel staat nog een heel oude overdekte markt. De houten constructie is indrukwekkend. Bij het verlaten van de markt langs een winkelstraat kom ik op het einde bij een U Express. Hier doe ik enkele boodschappen uit angst om te weinig te hebben, want vanaf nu is het steeds de rivier “la Rigole de la Plaine” volgen, stroomafwaarts.
Hoe eigenaardig het ook is, langs deze rivier kom je geen enkel dorpje meer tegen, tenzij je afwijkt van de route. Er is geen bevoorrading of water voorhanden op dit deel van het traject. Het is wel een goed begaanbaar pad, steeds omringd door bomen.
Helaas begint het na een tijdje te regenen. Door de bomen valt het niet onmiddellijk op, maar toch. Ik doe mijn fleece aan en trek de poncho over mij en mijn rugzak. Zo gaan we kilometers verder, soms met regen, soms zonder. Hier en daar kom je wandelaars tegen, steeds met een hond.
Op een gegeven moment, het is al 18 uur en het is opgehouden met regenen, wil ik aan een brug een eetpauze inlassen. Ik kijk langs de weg en zie door de bomen een schuur staan met een tractor erin. Iets trekt me naar de tractor. Bij aankomst zie ik dat er naast de tractor een propere, enorme plek is. Ik bel aan bij het eerste huis, maar er is nog niemand thuis. Ik waag mijn kans verder op het erf bij een groter huis. Iemand komt de deur open doen en ik vraag of ik naast de tractor mag slapen zodat ik beschut ben tegen de regen. Men zegt ja, maar stelt me voor om me onderdak te geven in een gîte. Ik ben stomverbaasd en word naar de gîte gebracht. Het was het eerste huis waar ik aanbelde. De vrouw des huizes heet Maria Benedictin en haar man Antoine.
Ze laten me de gîte gebruiken om uit te rusten op een sofa. Ze stellen ook voor om een douche te nemen, maar dit sla ik af. Ik ben al tevreden dat ik binnen kan slapen, want het is een enorm verschil in temperatuur. Door de aanhoudende regen is de temperatuur flink gedaald.
Maria brengt nadien etenswaren zodat ik morgenvroeg een ontbijt kan nemen. Ze zijn heel vriendelijk. Ze heeft me uitgelegd hoe ik de boiler kan gebruiken; meer heb ik eigenlijk niet nodig, er is zelfs warm water. De gastvrouw gaat terug naar het hoofdgebouw en ik maak mijn avondeten klaar aan de keukentafel. Ik heb vermicellisoep met tomaten en het brood van gisteren klaargemaakt.
Ik ben moe en wil de nacht rusten.