De slaap was goed en de ochtend begon met een mooie zonsopgang, de wolken kleurden lichtrood, veranderden naar oranje en eindigden in geel voordat de zon verscheen.
Vandaag is het 24° – 18°, bewolkt maar warm.
Ik volg altijd maar de weg, vaak over asfaltbanen. Ik wijk af van de route om twee abdijen te kunnen bezichtigen. De eerste is een broedergemeenschap die enorm uitgebreid is. Hier is zelfs een speciaal hotel aanwezig, en het terrein dat grenst aan de kerk is enorm. Het park kan wel een opknapbeurt gebruiken.
Hier schuil ik onder een enorme pergola waar ook de toiletten zijn. Ik zit hier rustig te wachten tot de therapie met de psycholoog kan beginnen. Helaas wordt de sessie vijf minuten voor het einde afgebroken omdat mijn telefoonbatterij te leeg is en mijn reservebatterij heel traag laadt. Ik moet twintig minuten wachten tot ik mijn telefoon weer kan gebruiken, want ik kan nergens een stopcontact vinden.
Ik bezoek de kerk nog van binnen, maar om 9 uur is er een mis bezig die al begonnen is. Ik wil niet storen, maar via de glazen deur kan ik zien dat er toch meer dan 10 broeders aanwezig zijn.
Ik vervolg mijn weg langs de grote baan naar het andere klooster, en zoals ik dacht, hier zitten de zusters. Opmerkelijk is dat dit gebouw beter onderhouden is, netjes gekuist en mooier afgewerkt. Hier is ook een mis bezig en weerom wil ik niet storen, maar ik kan het zien door de glazen deur. Ik ga terug naar het kleine onthaaltje en nestel me daar. Gelukkig is er een stopcontact en kan ik mijn telefoon opladen. Een zuster komt kijken, maar er is ook nog iemand anders die net binnenkomt voor een retraite. Ik vraag de zuster of ze nog een stukje brood heeft, en ze geeft me twee kleine stukjes met brie.
Met mijn telefoon op 30% opgeladen vind ik het voldoende om verder te gaan. Ik volg af en toe landbouwwegen tussen de akkers door. Ik ben moe en slapjes, dus ik leg me langs een van de landbouwwegen in het gras.
Ik lig hier al geruime tijd tot er een landbouwer langskomt met een riek. Hij was eerst bezorgd, maar toen ik bewoog was hij opgelucht. Hij komt het hooi controleren, want gisteren konden ze het niet inpakken door de hevige wind. “Het vloog meer uit de machine dan dat het in de verpakking ging,” zei hij.
Een beetje later op de weg kom ik de tractor tegen die het hooi aan het keren is, of terug bij elkaar aan het schrapen, want het ligt deels verspreid over het veld.
Ik kom aan in het dorpje Cahuzac. Aan de kerk is een enorme overdekte ingang met een gemetselde bank. Hier zet ik me even neer en wacht, want het weer is ongunstig. Volgens mijn weerapp gaat het om 17 uur regenen. Het is 16:30 uur, dus ik besluit hier even te wachten.
Er stoppen ook twee fietsers op elektrische fietsen. Ze zoeken even de weg. Het zijn landbouwers op pensioen die in de streek een beetje rondfietsen, maar ze willen niet ver gaan omdat het weer niet meevalt. Ik vraag of landbouwers nog een brood kunnen verdienen. Ja, zeggen ze, maar ze werken niet meer zoveel zoals wij vroeger deden. Tegenwoordig doen ze het helemaal anders; de machines zijn groter geworden en kunnen meer landbouwgrond aan.
De fietsers vertrekken en ik ga terug naar het bankje. Een groepje van drie Engelse dames passeert, goedgezind. Ze maken geen praatje maar begroeten me en zeggen dat ze me wel zullen zien op de route, niet wetende dat ik hier een slag zal blijven.
Het wachten wordt beloond; het begint te regenen. Maar in plaats van te minderen, wordt het nog heviger. Zelfs onder deze enorme ingang wordt het een meter onder het afdak nat.
Ondertussen is het 20 uur. Het regent nog steeds en ik besluit hier mijn slaapplaats van te maken. Ik installeer me en omdat hier ook een stopcontact is, kan ik mijn telefoon opladen. Ik leg ook het plastic onderzeil onder me, zodat als het harder begint te regenen, ik het over me heen kan trekken.
Ik bekijk nog een beetje social media en val dan in slaap.