Zal een moeilijke dag worden vandaag, de moed is ver te zoeken. Ik sta op en ben nog moe, ondanks dat ik heerlijk heb geslapen. Het is een van die dagen waarop alles lijkt te zwaar te wegen. Ik heb nog wat brood over van gisteren en eet dat als ontbijt. Terwijl ik mijn rugzak deels inpak, realiseer ik me dat mijn grote laarzen echt niet meer gerepareerd kunnen worden. Zelfs een speciale schoenmaker zou er niet veel mee kunnen beginnen, en zo’n schoenmaker vind je niet zomaar op korte termijn.
Ik besluit naar de supermarkt te gaan. Gisteren had ik een Carrefour gezien en daar doe ik mijn inkopen. Het is ook markt in deze straat. Bij een kraam met schoenen zie ik sandalen staan voor €20. Het kan niet veel goeds zijn, denk ik, maar ik wil het wel proberen. Op internet zag ik mijn laarzen voor €300. Ze hebben een maat 44, dus ik koop ze. Ik ben benieuwd hoe lang ze meegaan; als ze de 200 km halen, zijn ze goedkoper dan een paar dure schoenen.
Een beetje verderop zie ik iemand kleding verkopen, zomaar op een hoop gesmeten. Hier zie ik ook regenjassen en een plastic poncho. Samen kosten ze €5, een koopje. Het is tweedehands kleding, maar dat deert me niet.
Terug bij mijn rugzak, zie ik dat mijn paraplu ook zijn beste tijd heeft gehad. Aangezien ik nu een poncho en een regenvest heb, laat ik de paraplu achter bij de spullenhulp.
Ik volg de route en we gaan over een oude brug over de rivier La Lergue. Deze moeten we een tijdje volgen, en ze brengt ons naar een smalle brug en vervolgens op smalle paadjes het bos in. Het is steeds stijgen, maar de paden zijn goed begaanbaar en er liggen weinig grote stenen op de weg. Het lijkt erop dat ze vaak bewandeld worden.
Dan komen we op bredere aarden wegen die we een geruime tijd volgen, met af en toe een klein padje dat ons weer terugbrengt op een grotere aarden weg. Bij Mas de Maynes zijn de uitzichten prachtig. Je kunt zelfs het Lac du Salagou zien. Het is alsof je eromheen wandelt, maar dan in de verte. Boven op de top van Le Moulières heb je een schitterend panoramisch uitzicht.
Op deze top moet je beslissen of je rechtstreeks naar Lunas gaat via een andere route of dat je toch de GR 653 blijft volgen. De meeste mensen nemen hier de afkorting, omdat dat zo’n zes kilometer scheelt en er op de GR 653 geen bevoorrading meer is. Maar ik wil weten wat er op die andere weg is, dus ik blijf de originele route volgen.
We gaan eerst nog op deze brede aarden weg verder tot we bij de nationale weg komen. Deze moeten we gedurende twee kilometer volgen. Dan komen we op een lokale weg die eruitziet alsof hij recent is aangelegd, maar dat is al een tijdje geleden. Hier is geen verkeer. Terwijl ik verder wandel, begrijp ik waarom: de weg leidt alleen naar een boerderij en een huis, en verder is er niets.
Bij de boerderij bel ik aan om water te vragen, maar geen van beide huizen doet open. Op het eerste verdiep zie ik iemand achter het raam kijken. Ik zwaai met mijn fles. Hij opent het raampje en wijst me waar ik water kan nemen. Met mijn waterfles gevuld trek ik een klein stukje verder, naar een plek waar ik gras zie tegen een gebouw aan, onder een grote boom. Hier plaats ik me; het is ongeveer 20 uur. Ik ben moe en het zal niet lang duren voordat ik in slaap val.
Ik heb de hele dag op de nieuwe sandalen gelopen, eerst met sokken en het laatste lange stuk op de asfalt zonder sokken. Ze zijn niet zo comfortabel als de duurdere schoenen, maar ze helpen me vooruit te komen. Morgen zal ik moeten zien waar de pijnpunten liggen. Maar nu roept de droomwereld me en ik zeg geen nee.