De avond viel als een zachte deken over het land. Mijn slaapzak en binnenzak lagen open, ademend na een lange dag. De ochtend bracht de belofte van nieuwe avonturen. Terwijl de andere gasten binnen genoten van een betaald ontbijt, koos ik voor de eenvoud van mijn eigen proviand. De gastheer bood me een kop koffie aan, een vriendelijk gebaar dat me op weg hielp. Maar voordat ik vertrok, herinnerde ik me mijn afspraak met mijn therapeut – een moment dat mijn reis een onverwachte wending zou geven.
Het lot bracht me die ochtend samen met Anna, haar dochter en Xavier. We begonnen aan een klim, niet te steil, maar genoeg om het hart sneller te laten slaan. Na een uur verlieten we de openheid en betraden het bos. Daar, omringd door de stilte van de natuur, nam ik afscheid van hen. Mijn telefoonbereik was onzeker, en ik wist dat het gesprek met mijn therapeut een emotionele rollercoaster zou worden.
Tijdens de sessie kreeg ik nieuwe inzichten, maar de keuzes die voor me lagen voelden zwaar. Welke richting moest ik inslaan? Wat zouden de gevolgen zijn voor de mensen om wie ik gaf? Met een mengeling van verwarring en spijt vervolgde ik mijn weg. Ik miste de gezelligheid van de groep, de warmte van hun aanwezigheid. Mijn pas versnelde in de hoop hen weer in te halen. En ja, in het dorpje Larrabetzu vond ik hen terug, samenzittend aan een tafel. Xavier bood me een koffie aan, en ik kon de verleiding niet weerstaan.
De gesprekken waren warm en oprecht. Ik luisterde naar hun verhalen en naar Anna’s vastberadenheid om Xavier te helpen met zijn logement in Bilbao. Haar temperamentvolle karakter en Spaanse passie raakten me diep. Toen ze me een kleine parel gaf als herinnering aan mij en mijn dochter, was ik ontroerd. Het was een deel van een armband die ze had gedragen, een klein gebaar met een grote betekenis.
Xavier en ik liepen verder, terwijl Anna en haar dochter achterbleven voor een gesprek onder vrouwen. De weg leidde ons langs industriegebieden, een scherp contrast met de natuurlijke schoonheid die we eerder doorkruisten. In Zamudio, bij het station, rustten we even uit. De dames gingen op zoek naar eten en kwamen terug met brood en beleg. We deelden onze maaltijden en genoten van elkaars gezelschap.
Daarna verlieten we de hoofdweg en trokken de bossen in voor een zware klim. De weg was hobbelig en verraderlijk, een uitdaging voor zowel lichaam als geest. Ik sprak weinig; mijn gedachten dwaalden af naar de beslissingen die ik moest nemen.
Toen we de afdaling naar Bilbao bereikten, zag ik een bank met uitzicht over de stad. Xavier had last van zijn voet en de dames waren even uit het zicht. Ik besloot te pauzeren en de schoonheid van de stad in me op te nemen. Dit was de laatste dag van Anna en haar dochter; ze zouden overnachten bij een vriendin in Bilbao. Ons afscheid was intens en raakte me diep.
Alleen vervolgde ik mijn weg de stad in, maar de drukte boeide me niet. De mensen om me heen waren slechts passanten in mijn leven. Ik moest weer klimmen, op zoek naar een slaapplek. Uiteindelijk vond ik een klein grasveldje onder een boom, vlak bij een smal pad. Ik maakte de plek vrij van takken en legde me neer, genietend van het uitzicht over de vallei.
Terwijl ik daar lag, trok een kudde schapen langzaam voorbij. Ze graasden rondom me en verdwenen daarna in de duisternis. De stilte van de nacht omhulde me. De muggen waren hinderlijk, maar ik hoopte dat ze me met rust zouden laten. Mijn handen waren verkrampt, waardoor het moeilijk was mijn telefoon vast te houden. Ik had al een paar dagen niet geschreven, maar dat zou ik later inhalen. Vandaag had ik geen foto’s gemaakt – mijn batterij was bijna leeg, en ik had liever genoten van het gezelschap dan me beziggehouden met het opladen van mijn telefoon.