‘s Ochtends genoot ik van een rustig ontbijt in het gezellige coconhoekje van de yurt. Daarna pakte ik mijn spullen in en ging ik even op de lange bank naast het huis zitten, wachtend op Sabrina. Ze had me verteld dat ze nog geen website had voor haar pelgrimsopvang.
Toen Sabrina aankwam, legde ze uit dat ze wel al lessen had gevolgd en haar website had voorbereid, maar het nog niet online had gezet. Ik gaf haar mijn contactgegevens, voor het geval ze hulp nodig zou hebben om alles op te zetten.
Na het afscheid begon ik weer aan mijn tocht, deze keer richting het dorp Saint-Just. We volgden de asfaltweg tot we bij een brug aankwamen, maar de GR-route sloeg net voor de brug af naar rechts. Toch besloot ik eerst de kerk bij de brug te bezoeken. Daar zat een oude dame, met wie ik een praatje maakte. Ze vertelde me dat ze veertien jaar lang een hostel in het dorp had gerund, maar nu was ze te oud geworden en stuurde ze pelgrims door naar Sabrina. Ze liep moeizaam met twee stokken.
De andere opvangplaats in het dorp was soms open, afhankelijk van of de eigenaar al dan niet in de bergen was. Na een paar foto’s van de kerk en een sanitaire stop bij het gemeentehuis, ging ik weer op pad.
De route ging verder richting Ibarrolle. Hier splitsten de paden zich opnieuw: ofwel via de velden, ofwel de asfaltweg volgend. Ik koos weer voor de weg, aangezien ik naar Bussunarits wilde. Opnieuw was het voornamelijk asfalt, met weinig schaduw. Dus installeerde ik mijn paraplu weer aan mijn rugzak voor wat schaduw. Na een paar pauzes bereikte ik eindelijk Bussunarits.
Ik vond een bank bij het gemeentehuis en installeerde me daar. Al snel kwam een hond naar me toe om te spelen. Hij bracht me steeds een steentje dat ik moest weggooien. Soms slikte hij zo’n steentje in, zo enthousiast was hij, maar dan vond hij snel een nieuw steentje. Uiteindelijk bracht hij een grote tak, gelukkig te groot om in te slikken, en we speelden verder.
Een man die boven de gemeentezaal woonde, kwam naar buiten. Hij bleek erg godsdienstig te zijn en stelde me de gebruikelijke vragen over mijn reis. Na een tijdje ging het gesprek over de wederopstanding en het tweede komen van Christus, en hoe het leven dan beter zou worden, evenals over de problemen in de Franse politiek.
Na een poosje vertrok de man, maar een half uur later kwam hij terug met een biertje, een paté Basque, een hele Baskische schapenkaas en een boekje dat ik volgens hem zeker moest lezen. We praatten nog wat verder, en ik vertelde hem dat ik van plan was me te installeren bij de toiletten onder de overdekte parkeerplaats.
De toiletten waren verrassend schoon, en er was zelfs elektriciteit om mijn apparaten op te laden. De man was erg behulpzaam en ging een borstel halen om de parkeerplaats wat op te ruimen, zodat ik wat netter zou liggen, zei hij. Hij nodigde me ook uit om de volgende ochtend bij hem koffie te komen drinken, wat ik graag accepteerde.
Na afscheid te hebben genomen, maakte ik mijn plek in orde. De hond kwam echter steeds terug om te spelen, dus uiteindelijk bracht de man hem terug naar zijn eigenaar. Normaal wandelde hij met de hond in het bos, zodat die in de rivier kon spelen.
Ik at nog wat, deed wat op sociale media, en kroop daarna in mijn slaapzak. Rond drie uur in de nacht werd ik even wakker toen een bestelwagen over het plein reed. De bestuurder probeerde eerst bij de grote zaal te parkeren en reed daarna naar mijn kant. Hij bleef even met zijn koplampen op mij gericht staan, maar ik bleef stil. Na ongeveer 30 seconden reed hij weg. Ik liet het me niet teveel raken en viel weer snel in slaap.