De bank waar ik op had geslapen was een beetje te smal, maar ik heb toch wat nachtrust gehad. Na het inpakken en ontbijten ging ik weer op weg.
Mijn batterij hield het niet lang meer vol, dus ik moest goed letten op de markeringen. De dag begon redelijk goed, maar al snel miste ik een markering. Op gevoel keerde ik terug en ja hoor, ik had rechtdoor moeten gaan in plaats van linksaf de hoofdstaat te volgen.
Het terrein bleef licht golvend, maar de hoogteverschillen waren nooit groot. Deze route bleef weg van de grote wegen om de bebouwing te vermijden en zo de natuur te behouden. Hoewel we een omweg maakten, liepen we steeds door de velden.
Onderweg ontmoette ik Christina en haar man. Zijn naam ben ik vergeten, maar hij was een Bretoen. Ze sliepen en aten ook meestal buiten. Ze vonden het heerlijk om zo te leven en ontmoetten daardoor meer mensen. Het was een hartelijk gesprek. Ze vertelden dat ze ‘s avonds om 19:00 uur aten en daarna nog een uurtje wandelden, net als ik, zodat het niet opvalt wanneer ze hun kamp opslaan. Ze waren twee maanden onderweg naar de Italiaanse grens.
Al snel bereikte ik de buitenwijken van Toulouse. Ik zag een telelift met cabines die van de ene kant van de vallei over de heuvel naar de andere kant ging. Hier was ook een waterpunt waar ik mijn hoofd even onder stak. Boven op deze heuvel was een grote speelplaats gevestigd. Daarna volgde een lange afdaling naar Toulouse.
Eenmaal bij de buitenring van Toulouse moest ik verder door de straten van de buitenwijk. Het was een gekronkel van links naar rechts en ik moest goed opletten om geen tekens te missen.
We kwamen aan bij de La Garonne en volgden een tijdje de kade langs het water. Het verkeer raasde hogerop, maar de wandelpaden waren goed aangelegd en voorzien van nuttige banken en zelfs sporttoestellen. Eenmaal aan het einde van “Île du Ramier” gingen we weer omhoog naar hetzelfde niveau als het verkeer. Dit waren brede, goed onderhouden paden. Langs de oevers passeerden we verschillende bezienswaardigheden.
Ik ging naar de basiliek Saint-Sernin, waar pelgrims worden ontvangen. Daar haalde ik mijn stempel en vroeg om informatie over een slaapplek. Helaas bleek dat er in Toulouse geen opvang is voor pelgrims.
Ik keek op de app “Buen Camino” en vond een hostel. Het was niet ver van de kerk, dus ik begaf me erheen. Voor €26 had ik een bed voor de nacht. Ik installeerde me, rustte wat uit en laadde mijn gsm en batterijen op. Daarna deed ik mijn handwas en hing deze op de binnenplaats te drogen. Ik deed wat inkopen bij de Carrefour om de hoek, maakte mijn eten klaar en legde me daarna op bed. Ik bekeek wat sociale media en maakte een back-up van mijn foto’s. Dankzij de wifi kon ik dit de hele nacht laten doorgaan.
Om 22:00 uur ging ik naar bed, net als de andere pelgrims. We waren met zes op de kamer: twee studenten en iemand die een congres bijwoonde. De anderen waren blijkbaar niet gewend dat pelgrims vroeg gaan slapen. Wat ze niet wisten, is dat we ook heel vroeg opstaan. De nacht verliep redelijk goed, al moesten we wel duidelijk maken dat de nachtrust om 22:00 uur begint en dat er stilte wordt verwacht.