Toch nog goed in slaap gevallen en een beetje rust kunnen vinden. Ontbeten met twee spiegeleitjes en een grote kop warme chocomelk.
Ik heb mijn rugzak volledig leeggemaakt en meteen goed uitgekuist, zodat er geen dode bladeren meer inzitten. Daarna heb ik alles weer netjes op zijn plaats gekregen. De kleding was droog op een t-shirt na, dat ik netjes heb opgevouwen en in de rugzak heb gerangschikt.
Eitjes gekookt, afwas gedaan en met de borstel door de benedenverdieping gegaan, alles netjes achtergelaten. De zuster kwam kijken om 7:30 uur. Ik had net alles ingepakt en zei dat ik om 8 uur zou vertrekken.
Ik moest de grote baan volgen zodat ik bij het park uitkwam en daarna bij de rivier l’Agoût. Deze moesten we even volgen tot aan twee grote rotondes waar we dan op kleinere wegen verder gingen.
De wind was enorm sterk; ik kon met moeite mijn hoed op mijn hoofd houden. Tussen de bomen ging het nog, maar eenmaal op de open paden werd hij eraf gerukt. Ik was verplicht om hem in de hand te houden als ik hem niet wilde verliezen.
Het landschap was licht golvend met veel weilanden en percelen voor hooi. De vergezichten waren beperkt, maar door de akkerbouw gaven ze een mooie schakering. Het was afwisselend asfaltweg en aardewegen omringd door bomen.
In Viviers-lès-Montagnes maakte ik even een rondje om het plaatselijke kasteel te zien. Je kunt dit vermijden door gewoon rechtdoor te lopen; dan kom je op het gemeentelijk plein uit en kun je vandaar verder gaan. Dit gemeentelijk plein gebruikte ik om een maaltijd te nuttigen. Er zaten ook andere pelgrims, een moeder en dochter, die druk bezig waren in een boek. Ik groette hen, maar ze vertrokken eerder dan ik zonder halt te houden.
Ik vervolgde mijn weg, maar het ging niet zo goed. Deze ochtend had ik bij de stoelgang een klein beetje bloed en mijn buik rommelde een beetje. Tot nu toe had ik goed doorgebeten en het wandelen ging, maar de temperatuur steeg. Ik besloot in een bushokje pauze te houden. Het was een betonnen overdekking die genoeg schaduw gaf en de wind maakte het ook wat koeler. Hier bleef ik ongeveer twee uur zitten.
Nadien vervolgde ik mijn weg, maar er was niets bijzonders. Het was gewoon de weg volgen, af en toe een landweg, waar het gras nog gemaaid moest worden. Graanvelden die net geoogst waren. Koeien die rustig door graasden.
Ik zag een sportveld en besloot achter de hokjes van de trainers op het veld mijn kamp op te slaan, ver van de baan en uit het zicht van iedereen. Ik lag uit de wind en in de schaduw van dit hokje. De metalen platen waren heel warm.
Ik at een beetje, maar vooral veel chocolade. Choco koekjes die ik gekocht had, het type Prince 🤴. Maar ik voelde me moe. Het was 21 uur en ik ging slapen. Ik had zelf niet meer de moed om social media bij te werken.