Na een goede nachtrust stond ik op en nam ik een verfrissende douche. Daarna genoot ik van wat Frans brood en brioche met jam. Nadat ik alles netjes had ingepakt, ging ik om 8:30 uur naar de priester.
Hij had koffie klaargezet met wat zoete koekjes, peperkoek en een flesje fruitsap. Terwijl we van onze versnaperingen genoten, hadden we een gesprek. Hij vertelde me dat hij al 25 jaar priester was, maar daarvoor schilder was. Voordat hij priester werd, heeft hij zelfs zeven jaar gestudeerd. Hij vertelde me ook over de uitdagingen van het priesterschap, zoals het verhuizen na elke 20 jaar. Veel priesters zijn het daar niet mee eens, omdat ze dan de band met hun parochianen verliezen. Gelukkig kan hij nog steeds sacramenten geven in zijn geboortedorp, waar hij de mensen goed kent.
Het was tijd voor de eredienst. We konden vanuit de pastorie rechtstreeks de kerk in via een klein poortje. Om 8:30 uur begonnen de gebeden, die duurden tot 9 uur. Daarna volgde de mis, die tot 9:30 uur duurde, gevolgd door het afnemen van de biecht. Na nog wat laatste gebeden was het ochtendritueel compleet. Dit ritueel wordt veel gebruikt in kloosters en sommige kerken en tradities.
Ik nam afscheid van de priester en vervolgde mijn weg. Het lopen was nog een beetje lastig omdat mijn voeten niet goed meewilden. Ze waren nog een beetje opgezwollen, maar niet zo erg als gisteren.
Het landschap langs de vlakke wegen varieert voortdurend: soms zijn het gewone wegen, soms paden, en soms lijkt er helemaal geen weg te zijn. We moeten zelfs een militair domein passeren, waar ik een lange tafel zie en besluit mijn maaltijd klaar te maken. Maar tot mijn teleurstelling was er geen water beschikbaar, het was afgesloten. Terwijl ik aan het eten was, kwamen er twee militaire wagens langsgereden. We groetten elkaar, maar verder was er geen contact.
De route gaat verder over grindwegen door het bos, die we blijven volgen tot we bij een grote weg komen. Hier volgen we de Grote baan, met aan de ene kant bos en aan de andere kant de rotsen van Les Deux Aiguilles. We lopen zeker 5 kilometer langs deze weg voordat we afslaan naar de rotsen toe. Daar is een parkeerplaats waar verschillende campers staan. Bij een van deze campers zit een jong koppel dat net klaar is met eten en nog aan het nagenieten is. Aangezien mijn watervoorraad slechts 600 ml bedraagt, vraag ik hen om hulp bij het vullen van mijn andere kruik. Gelukkig was dat geen probleem voor hen. Ze vertellen me dat ze morgen de berg gaan beklimmen, ze zijn allebei ervaren alpinisten.
Ik vervolg mijn weg en steek de weg over. Aan de overkant vind ik een betonnen tafel en besluit daar mijn slaapplaats van te maken. Het was een eenzame dag, aangezien er geen andere wandelaars op deze route waren. Op de grote weg zag ik wel enkele wielertoeristen en auto’s, maar niet overdreven veel verkeer. Ik wacht nog even tot het helemaal donker is om alles op te zetten en geniet dan van een welverdiende rust.