Het was een frisse ochtend met een lichte bedauwde binnenkant van mijn zeil. Ik bleef nog even liggen tot de zon de dauw had weggewerkt, zodat ik geen nat zeil hoefde in te pakken. De lucht was een beetje bewolkt, maar de zon werkte hard om door de wolken te breken.
De ochtendwandeling begon vlak en daarna steeds dalend. Ik genoot van het prachtige uitzicht op de besneeuwde Alpen in de verte. Het was een mooie aanblik, maar de koude wind maakte het moeilijk om mijn fleece uit te trekken. Het waren lange stukken wandelen over asfaltwegen, wat zwaar was voor mijn knieën door het constante afremmen tijdens het dalen.
Ik bereikte Drap en vond een klein magazijntje waar ik wat boodschappen deed. Ze hadden van alles, maar geen merkproducten of grote keus. Daarna rustte ik uit op een bank voor het gemeentehuis en ordende mijn spullen. Ik at brood met een grote pot macedonië fruit en maakte me klaar om verder te gaan.
Net toen ik ongeveer 200 meter had gewandeld, riep iemand mij vanaf de overkant van de straat. Hij vroeg of ik een hamburger wilde. Ik keek om me heen en zag dat ik de enige persoon was aan de overkant van de straat. Ik stak de straat over en ontmoette een jong koppel dat vroeg wat voor hamburger ik wilde eten. Ik zei dat alles voor mij goed was, en zo kreeg ik een vriendelijke uitnodiging voor een onverwachte maaltijd.
De ontmoeting begon met een gesprek met de vrouw over mijn reis naar Santiago de Compostela. Ik vertelde haar hoe ik deze reis had gepland en wat mijn beweegredenen waren. Haar man kwam naar buiten en nam mijn rugzak van me over om deze binnen te plaatsen. Ik volgde hem en werd uitgenodigd om aan een tafeltje te zitten, waar ik een grote hamburger en een cola kreeg aangeboden. De vrouw bevestigde dat haar man de eigenaar van de zaak was en ook een bakkerij beheerde.
Het gesprek ging over de dingen die belangrijk zijn in het leven. Voor mij is familie het belangrijkste, ondanks wat er is gebeurd. Liefde is een wederzijds proces waarin we elkaar accepteren en vergeven. We spraken over hoe belangrijk het is om elkaar te begrijpen en tijd te nemen om elkaar echt te leren kennen.
Ik kreeg nog een dessert en een koffie. Ze waren zo vriendelijk dat ze me ook twee baguettes voor de komende dagen gaven. Ik voelde me overweldigd door hun vrijgevigheid.
Nadat ik mijn dessert en koffie had genuttigd, voelde ik me klaar om verder te gaan, hoewel ik een overladen maag had. Ondertussen was het licht beginnen te regenen, en toen ik aan het einde van de straat kwam, viel de regen heviger.
Ik schuilde onder een balkon en wachtte tot het minder werd. Toen besloot ik verder te gaan, ondanks het miezeren. Tijdens de beklimming begon het weer harder te regenen, dus gebruikte ik mijn paraplu om mezelf en mijn spullen te beschermen.
De beklimming was gevaarlijk vanwege de gladde, afgeronde keien op de weg. Met veel moeite kwam ik bovenaan aan en zette ik de afdaling in naar Tourrette-Levens. Aangekomen op het dorpsplein zag ik dat er een grote tent werd opgezet voor een evenement, maar de regen had hun werk bemoeilijkt.
Ik vond een schuilplaats in een schuur waar vuilnisbakken werden verzameld. Daar begon ik eten klaar te maken, een blik cassoulet. Een vrouw zag mij en zei dat dit geen geschikte plek was en bracht me naar een beschut gedeelte bij het cultureel centrum. Ik kreeg een plek in een trappenhal, die beter was dan de schuur.
Boven me waren mensen nog bezig met het opzetten van de tent. Ik voelde me uitgeput, en veel van mijn kleding was nat geworden. Ik ontdekte een klein gat in de plastic zak die mijn rugzak had moeten beschermen, wat uitlegde waarom sommige van mijn spullen vochtig waren geworden.
Ik besefte dat ik een oplossing moest vinden om mijn spullen droog te houden, aangezien het de komende dagen zou blijven regenen. Maar ik was zo moe dat ik niets meer deed op social media. In plaats daarvan gaf ik me over aan een welverdiende nachtrust.