De dag begon om 6 uur. Het was nog fris buiten, en ik maakte me klaar door het laatste van mijn brood op te eten. Ik werkte aan teksten voor mijn website, wat me bezighield tot ongeveer 10 uur. Daarna pakte ik alles keurig in en maakte me klaar voor vertrek. Juist op dat moment kwam een dame aan die ik gisteren in de kerk had gezien. Ze leek verantwoordelijk voor de kerk en ik gaf haar de sleutels van de hangsloten. Ze sloot alles achter me af terwijl ik de kerk in ging.
Om 11 uur woonde ik de eredienst bij, die slechts een half uurtje duurde. Na de dienst begon ik mijn dagtocht. Ik voelde me niet in topvorm vandaag, maar de route beloofde niet al te zwaar te zijn. Vanaf hier tot zo’n 14 km verder was er geen dorp te vinden met een winkel, wat me enigszins zorgen baarde.
Het wandelen in de zon was warm, dus deed ik mijn fleece uit. Maar zodra de wind opstak, moest ik de fleece weer aantrekken omdat het dan bar koud werd. Mijn moraal was niet optimaal vandaag, dus ik nam verschillende pauzes om toch vooruitgang te boeken. Ik wist al dat ik mijn uiteindelijke doel voor de dag waarschijnlijk niet zou halen vanwege de afstand en het gebrek aan winkels.
Het volgen van het pad ging aanvankelijk goed, totdat ik op een stuk kwam dat afgesloten was en niet was onderhouden. Het was lastig om door het onkruid te navigeren, en ik kon de weg niet goed zien. Wetende dat ik uit kon glijden en twee meter lager kon liggen, was ik voorzichtig. Toen moest ik een riviertje oversteken zonder brug of stenen. Het lukte me nog net met de schoenen half in het water.
Daarna klom ik naar Lingueglietta, een dorpje dat op een heuvel is gebouwd. Er zijn drie kerken, maar niemand te zien op straat. Het was erg koud geworden en de wind maakte het nog onaangenamer.
Ik overwoog om in het dorp te blijven, maar ik kon geen geschikte plaats vinden om te schuilen tegen regen of wind. Het was ook erg winderig, dus besloot ik om verder te gaan.
De weg was aangenaam, en ik kwam op een soort plateau waar veel mensen eerder waren geweest. Het pad was plat en aangelegd met kiezels.
Aan het einde van het plateau zag ik de kale heuvels waar ik nog doorheen moest trekken. Er was geen enkele beschutting tegen regen of wind, dus besloot ik om op het plateau te blijven en mijn zeil uit de wind te spannen. Mijn spieren waren een beetje verkrampd, en ik vermoed dat mijn verkoudheid nog niet helemaal genezen was.
Het opzetten van het zeil verliep moeizaam, net als het maken van een vuurtje om te koken. Uiteindelijk lukte het me wel, en ik at mijn maaltijd. Daarna kroop ik in mijn bivakzak onder het zeil.
Het GSM-signaal viel soms helemaal weg, wat frustrerend was, maar ik moest er maar mee leren omgaan. Ik hoopte op een rustige nacht om mijn krachten te herstellen voor de volgende dag.