Dag 44 begon met een verfrissende nachtrust in een bed met stalen veren die af en toe kraakten. Het voelde aangenaam aan om eens in een echt bed te slapen na al die tijd. ‘s Morgens stond ik iets voor 7 uur in de keuken, waar ik een ontbijt vond dat voor me klaarstond: melk, koffie, koekjes, Madeleine cake, en zelfs een brood.
Merkte op dat Italianen ‘s ochtends meer van zoetigheid houden, terwijl ik liever stevig ontbijt met brood en confituur. Toen ik dit uitlegde, haalde mijn gastheer het brood uit de koelkast, hoewel er geen confituur was. Geen probleem, want ik had nog wat confituur over. Terwijl ik aan mijn ontbijt zat, haalde hij ook kaas en salami tevoorschijn voor een stevige maaltijd.
Helaas merkte ik dat er iets mis was toen ik op een gegeven moment een harde korst tegenkwam in de salami. Mijn voorste brug stond los, en nu moest ik voorzichtig eten aan de zijkanten van mijn mond. Ik vreesde dat ik de brug uiteindelijk zou verliezen.
Na het ontbijt pakte mijn gastheer nog wat fruit voor me in: een appel, clementine, en sinaasappel. Hij ging met me mee naar de wasserij om me daar te helpen. We namen afscheid met een knuffel en stevige handdruk.
In de wasserij gooide ik alles in de wasmachine, behalve mijn tassen. Ik waste alles op 40 graden met automatische zeep. De was duurde maar een half uurtje. Daarna stopte ik alles in de droogkast, inclusief mijn donzen slaapzak om deze op te frissen. Na 10 minuten haalde ik de slaapzak eruit. De rest liet ik nog 20 minuten draaien om het goed te drogen.
Ik vouwde alles netjes op, stopte het in plastic zakken, en pakte mijn rugzak in. Net op tijd, want ik kreeg plots een dringende behoefte om naar de wc te gaan. Ik zocht een bar, maar die had geen toilet. Uiteindelijk vond ik een Eurospin-warenhuis dat een wc had, waar ik ook bananen en blikfruit kocht.
Merkte dat ik het gevoel voor tijd en dag was verloren, maar ik bleef rustig doorgaan. Het was zaterdag, en daarom was er veel volk op straat.
De zon scheen fel en het zou een warme dag worden, vooral omdat ik de heuvels in moest. Mijn dag begon met een klim naar het fort, waar ik een koppel Italianen ontmoette die me vertelden dat het fort niet de moeite waard was om te bezoeken. Toch ging ik door, omdat het op mijn route lag.
Helemaal bovenaan was het uitzicht spectaculair. Ik kon de hele stad Savona en de wijde omgeving zien. Het blijven klimmen werd beloond met mooie uitzichten.
Op de top van Sant’Elena, op 288 meter hoogte, was een amateur radiostation en een vertrekpunt voor paraslijders. Juist toen ik vertrok, kwamen er twee paraglijders aan, en maakte zich klaar om te vertrekken.
Het was rustig onderweg, op enkele mountainbikers na. De wegen waren groot en breed. Helaas raakte ik zonder water, ondanks dat ik mijn voorraad beneden goed had gevuld. Gelukkig kwam ik een Duits jong koppel tegen dat aan het kamperen was. Ze vulden mijn water bij en we hadden een aangenaam gesprek van een half uur.
Ze waren onderweg voor een reis van zes maanden door Europa, van Munster naar Italië en verder naar Griekenland, de Balkan, en uiteindelijk terug naar Duitsland. Het was een verademing om water te vinden, want er waren geen waterpunten meer.
Ik moest goed navigeren bij elke verandering van de weg, omdat ik van de ene route naar de andere ging. Dit hield me langer in de heuvels, waar het koeler was tussen de bomen.
Uiteindelijk bereikte ik het dorpje, Vizzi Portio, dat ik had uitgekozen. Het was niet veel bijzonders, en ik besloot verder te gaan tot aan een kerk. Bij de kerk stonden enkele banken, die mijn slaapplaats zouden worden voor de nacht. Het was een lange dag geweest, met nieuwe ontmoetingen.