Bij het ontwaken uit mijn slaapzak werd ik begroet door een adembenemend schouwspel: het veld lag bezaaid met dikke parels van dauw, glinsterend als kostbare edelstenen in het prille ochtendlicht. Nadat ik me had aangekleed en onder mijn zeil vandaan was gekropen, merkte ik tot mijn verrassing dat het zeil bevroren was, als een eerbetoon aan de koude nacht. Ik hing het zeil op aan een boom, waar de zon al haar warme stralen verspreidde, hoewel ik nog steeds een beetje in de schaduw van de dijk lag. Aan de andere kant installeerde ik mijn zonnepaneel en wachtte geduldig tot alles een beetje droger en minder klam aanvoelde.
Toen alles eindelijk droog was, begon ik alles voor de eerste keer in mijn rugzak te pakken. Tot mijn verbazing besefte ik dat ik al verder was gekomen dan ik had gedacht en dat ik me al aan de grote weg naar Parma bevond. Ik moest beslissen of ik verder zou gaan of ergens een plekje zou zoeken om te rusten. In een nabijgelegen bar vroeg ik of ik mijn GSM mocht opladen. Dit kon in het lokaal van de gokkers, waar de rook van sigaretten hing. Ik had nooit gedacht dat er zoveel gegokt werd op die automaten. Tijdens het uur dat ik mijn telefoon liet opladen, kwamen er wel zes personen langs om te gokken, sommigen spendeerden meerdere keren €20. Ik dronk een kop koffie en ging verder, waarbij ik onderweg wat fruit kocht bij een kraampje.
Verderop kwam ik bij een kerk waar de priester de stoep aan het vegen was. Ik vroeg hem of ik ergens kon overnachten, maar helaas kon dat niet. Wel kreeg ik vriendelijk water aangeboden. Uiteindelijk besloot ik door te stappen naar het hostel in Parma. Toen ik bij het park aankwam waar ik een brede beek moest oversteken, zag ik dat er werkzaamheden plaatsvonden en dat ik de omheining niet kon verzetten. Daarom besloot ik langs de reling aan de buitenkant van de brug te lopen om de oversteek te maken, omdat de andere brug veel te ver om was. Gelukkig was er nog plaats in het hostel toen ik aankwam, hoewel ik niet had kunnen reserveren via mijn GSM omdat Paypal niet naar behoren functioneerde. Uiteindelijk kreeg ik eerst een kamer voor mezelf, maar na een uur moest ik verhuizen naar een kamer met twee andere personen. Ik friste me op en dook vermoeid maar voldaan mijn bed in om te rusten na een lange dag op de weg.